THE STARS
Van een feestje op een ijsbaan blijft alleen het gezicht van een actrice
uit de film Clueless hangen. In de Opium Den, een duistere club met een
slechte band, legt iemand zonder ironie uit langs welke muur je moet
staan: the stars hang out on this side, zoals Richard Gere met een
vriendin. Alle gesprekken gaan over film.
 |
| Adam (13) met een gogodanseres tijdens zijn bar mitzvah in de nachtclub 'Whiskey A Go Go'. (Foto: Lauren Greenfield) |
 |
|||
|
|||
 |
|||
Miller is erg ontroerd door Contact, een film die hij die middag heeft gezien. Hij maakt nauwelijks een zin af, schiet van onderwerp naar onderwerp, als een hyperactief kind. Iedereen was er, zegt hij onder zijn derde wodka-martini, in Parijs, eerder die week: Courtney Love, Helena Christensen, met wie hij een veelbelovende flirt had. Hij stokt, wijst: ,,Hey, meet Leo and the gang''. En inderdaad, het slungelige knaapje tegen de juiste muur, omringd door korte jongens met dunne sikjes - broertjes?, soap-acteurs? - is Leonardo DiCaprio, de ster van Titanic.
The Mao Game beziet Los Angeles door de ogen van een vijftienjarige. De stream-of-conciousness-techniek, met zijn momenten, gedachtensprongen, associaties heeft Miller tot het uiterste doorgevoerd. In Jordans wereld wordt elke minuut bepaald door een krankzinnige cocktail van opkomende, aanhoudende en wegzakkende drugs, trauma's, onberekenbare, egomane volwassenen en onbegrijpelijke, door opportunisme gestuurde, regels. Een gesprek is nooit een uitwisseling, een gedachte heeft nooit een conclusie.
,,Hoe het is om zo op te groeien, kun je niet rechtlijnig vertellen,'' zegt Miller. ,,Er is geen continuïteit. Alleen het hier en nu bestaat. Ik zoek woorden die klinken zoals ze voelen. Taal gebruiken om van a naar b te komen is maar armoedig. Woorden zijn meer dan ze lijken.''
 |
| Levon (17), leerling aan de Hollywood Highschool, omhelst een vriend. (Foto: Lauren Greenfield). |
In een appartement boven Hollywood bekijken de jongetjes met de sikjes
Afrikaanse pornofilms, terwijl hun boomlange, blonde vriendinnen op de
bank liggen en praten over Contact. Iedereen heeft een kindergezicht. De
grote ramen laten flikkerende stukjes L.A. binnen. Ik kijk uit en zie
het Mesopotamië van de popcultuur. Een platte verte van lichtjes in
alle richtingen zonder veel bijzonderheden. De twee oranje freeways zijn
Eufraat en Tigris. De blinkende torens van Century City, de studio's, de
bij elkaar geplakte palazzo's, villa's, castilletto's - donkere vlekken
in de dichtbevolkte lichtjeszee - markeren de hoven. Film en televisie
vertellen hun epos.
Wat tussen de bijbelse rivieren eeuwen de tijd nam om een beschaving te
vormen en maar een handvol stammen omvatte, groeide hier in een paar
decennia uit tot een nieuw wereldbeeld, een nieuwe cultuur - zo weids,
plat en harteloos als de stad zelf.
Terug in Beverly Hills. Millers moeder is nog op. Ze loopt door het huis
op barbieslippertjes, in een zwart bilknijpend minirokje, glas in de
hand. Josh ligt halfnaakt op de bank.
Het is vier uur. Ik ben aan vijftig mensen voorgesteld. Als vriendin van
Josh, als een vriendin van de vriendin van Josh, als een vriendin van de
vrienden van de vrienden van Josh inmiddels. Meet my friend. Ik besef
dat ik met niemand meer dan een paar woorden gewisseld heb.
NRC Webpagina's © 19 JUNI 1998 NRC HANDELSBLAD (web@nrc.nl)