OASE
Santa Monica is een oase. Er zijn winkels, voetgangers, mensen. Ik
ontmoet Lauren Greenfield in de coffee-shop van een van de zes
boekwinkels. Ze is jong, heeft kort donker haar, en is zomers nonchalant
in t-shirt en spijkerbroek. Greenfield volgde en fotografeerde jongeren
in hun eigen wereld. Thuis, op school, op straat, op feesten of, soms,
tijdens hun werk. Haar foto's zijn onnadrukkelijk. Ze spreken vanzelf en
onthullen alles. Ze tonen kinderen in uitgestrekt, stille huizen in
Malibu, in rap-studios, op liefdadigheidsbals. Tieners met spraak en
danslessen, met hun diëtisten, persoonlijke sportbegeleiders, met
neus- en borstoperaties. ,,Ze worden allemaal grootgebracht in de
wetenschap dat je niemand bent totdat je rijk en beroemd bent.''
 |
| Matthew (11) op zijn slaapkamer in Bel-Air met zijn albinoslang. (Foto: Lauren Greenfield). |
 |
|||
|
|||
 |
|||
Haar project heeft jaren gekost. Ze begon op Santa Monica High, waar ze contact legde met een aantal meisjes. Langzaam groeide het vertrouwen, leerde ze hun vriendinnen kennen. ,,Mijn boek veroordeelt niet'', zegt Greenfield. ,,Ik heb geen rijke kinderen te kijk willen zetten, mijn foto's zijn geen sociale aanklacht. Mijn bedoeling was om met kinderen uit verschillende klassen in contact te komen.''
Santa Monica High geeft beurzen aan minder welvarende kinderen. ,,Via hen leerde ik weer andere groepen kennen, kwam ik terecht op andere scholen, en uiteindelijk bij gangkids in South Central L.A.'' Hoe verschillend de omstandigheden van de geportretteerde kinderen ook zijn, hun doel in het leven verschilt niet werkelijk. Ook op straat zijn geld en roem een zaak van leven of dood. Gangkids overleven als rapper, of desnoods als graffiti-artiest. Ze zitten vast in de vicieuze cirkel van en beeldcultuur. Die maakt het alledaagse zo onwerkelijk dat iedereen zijn bestaan voortdurend bevestigd moet zien in nog meer beeld.''
Maar al staat de Hollywoodse levensstijl model, al dromen alle gangsterkids van de convertible BMW's cabriolet, die sommigen op Santa Monica High voor hun zestiende verjaardag krijgen - in werkelijkheid is er een voortdurende uitwisseling. De baggy pants van de rijke skater kids zijn geïnspireerd door de onwelvarende hiphop kids in South Central.
 |
| Tweedejaars studenten. (Foto: Lauren Greenfield). |
,,Hiphop heeft veel sociale grenzen overschreden,'' voegt Greenfield
toe. ,,Via de popzender MTV en hiphop kwamen kinderen in buurten waar ze
anders nooit zouden komen. Het is een rare omweg, maar in het
centrumloze uitwas is de tv waarschijnlijk de kortste weg. Het resultaat
is dat kinderen, veel meer dan hun ouders, Los Angelans zijn. Ze lijken
meer normen en waarden te delen met leeftijdsgenoten uit andere sociale
klassen dan met hun ouders en buren. Ze organiseren zich in horizontale
tribes, waar alle traditie ad hoc is en steeds draait om geld en roem.
De kids op Santa Monica High, die leven met ouders die twintig uur per
dag werken, vormen een zelfde soort clans.
,,Toen ik mijn foto's maakte, dacht ik dat ze typerend waren voor L.A..
Pas toen ik ermee op reis ging, besefte ik hoe wereldwijd onze
jeugdcultuur is. Op het Fotofestival Naarden, vorig jaar, kwam een
meisje uit Laren op me af. Ze zag er precies zo uit als de kinderen die
ik gefotografeerd had. Precies.''
Een wereldwijd L.A. is een griezelig idee. Die avond ga ik dan maar
Contact zien. Jodie Foster zoekt als een bezetene naar geluiden uit de
ruimte. Via een wormgat, een galactische super short cut, komt ze
terecht op een roze bewaasde planeet, waar een goedaardig ruimtewezen
haar opwacht. Boven de mist, in de inktzwarte ruimte, hangt haar
blauwgroene thuisplaneet. 'Ach, jullie aardlingen,' zegt de engel,
'jullie mensen. Jullie hebben zulke angstige nachtmerries en zulke
prachtige dromen'.
NRC Webpagina's © 19 JUNI 1998 NRC HANDELSBLAD (web@nrc.nl)