Dit schrijven de hoogleraren W. Buitelaar en C. Zwart in het rapport Terugkijken naar Morgen. Het rapport is opgesteld in opdracht van het departement en het openbaar ministerie en beschrijft minutieus de gebeurtenissen die hebben geleid tot het ontslag van de voorzitter van het college van procureurs-generaal. Docters van Leeuwen heeft niet aan het onderzoek willen meewerken.

De situatie op het ministerie was een voedingsbodem voor het conflict, menen de hoogleraren. Sorgdrager trof bij haar aantreden een ,,deprimerende'' situatie aan. Op het departement waren onzekerheid en verwarring troef. Haar voorganger, Hirsch Ballin, was net gedwongen opgestapt en ambtenaren namen een afwachtende houding aan. Sorgdrager verkeerde daardoor ,,in een toestand van bestuurlijke eenzaamheid''.

Daarnaast speelde de werkwijze van Docters van Leeuwen, door Sorgdrager zelf aangetrokken om het openbaar ministerie te reorganiseren, een belangrijke rol bij het oplopen van de spanningen. ,,Zijn creatieve en onorthodoxe werkwijze houdt geen halt bij de grenzen van het openbaar ministerie. Hij breidt zijn activiteiten uit tot in de politieke arena'', schrijven de hoogleraren. Sorgdrager heeft ten tijde van de crisis in de Tweede Kamer gezegd dat de relatie met Docters uitstekend was.

De spanningen begonnen volgens de hoogleraren begin 1996, een jaar na het aantreden van Docters van Leeuwen. Sorgdrager vond dat hij te veel naar buiten trad en herinnerde hem in een brief aan zijn ambtenaren-status. ,,Vanaf dit moment hangt er tussen het departement en het OM een loyaliteitsluchtje (...) Bij de crisis van 1998 is het luchtje zo doordringend geworden dat iedereen er last van heeft. Zelfs degenen die het ontkennen.'' In een gisteravond uitgegeven persverklaring zegt Docters van Leeuwen dat de onderzoekers niet op zoek waren naar de feiten. Daarom vindt hij de conclusie dat de crisis niet te vermijden was ,,te gemakkelijk''.

De hoogleraren constateren dat er ,,talloze signalen'' zijn geweest dat het fout liep tussen het departement en het OM. De kwestie rond de Schiermonnikoogse politiechef Lancée was daar een voorbeeld van. Lancée werd valselijk beschuldigd van incest. Deze signalen werden niet opgepakt.