| Hans Steketee | Zeemanseiland Ouessant |
Jean Créach (spreek uit
kree-asj) gaat nog elke middag een stukje wandelen om naar de Jument te
kijken. Hij heeft geen strottehoofd meer en zijn vrouw doet het woord.
Jarenlang woonden ze hemelsbreed twee kilometer van elkaar: zij in haar
huisje op de zuidpunt van het eiland en hij op zijn toren in zee.
Communiceren konden ze alleen via "de dienst' in Brest. Die bracht elke
week met een bootje voorraden naar de vuurtoren, ,,temps permettant'' -
als het weer het toeliet. ,,Wanneer het licht aanging, wist je dat het
goed met hem ging'', zegt de vrouw van de vuurtorenwachter. Er zit
niemand meer op de Jument; het licht is sinds twee jaar geautomatiseerd,
elke vijftien seconden drie rode schitteringen.
Ouessant haalt streken uit met
je ogen. In dit licht en door de waterdamp die komt en gaat en weer komt
zijn afstanden niet te schatten. Het leek daarnet een minuutje fietsen
naar de Creác'h, de hoogste vuurtoren van het eiland, maar het is
toch echt twee kilometer. Bovenin, waar de reusachtige lenzen nu zijn
afgedekt met lakens, herhaalt zich dat in het groot. Eerst is het alsof
de kust en de kleine eilandjes tussen Ouessant en het vasteland, de
silhouetten van de Jument en de Kéréon op hun rots in de
stroming, onder handbereik liggen. Als in een schaal. Maar dan, als de
zon wat hoger is gaan staan, zie je de vloed en de verse nevel de
archipel binnen stromen en drijft Frankrijk langzaam weer uit het
zicht.
