Dossier Amerikaanse Verkiezingen 2000

Nieuws

Uitslagen

Kandidaten

Debatten

Voorrondes

Links

Eén grote, harmonieuze familie, zo presenteren de Republikeinen zich aan Amerika. Dat valt niet mee.

Door onze redacteur FRANK VERMEULEN

PHILADELPHIA, 3 AUG. Op het uitgestrekte sportcomplex in het zuiden van Philadelphia leven twee gemeenschappen in perfecte symbiose naast elkaar heen. Binnen in het First Union Center vieren tweeduizend Republikeinse gedelegeerden, hun tweeduizend plaatsvervangers en duizenden genodigden elke avond een uitbundig familiefeest. Er is glitter, er is confetti natuurlijk, en strandballen en luide muziek.

Op gepaste momenten begeven de gedelegeerden zich schokkend naar de gangpaden om daar een stroeve dans uit te voeren. Op andere momenten worden traantjes weggepinkt. De emotie, het warme gevoel, ligt dicht onder de oppervlakte, bijvoorbeeld als er een video getoond wordt van de nu demente oud-president Ronald Reagan, "de man die een eind maakte aan de Koude Oorlog". Of als een negenjarig meisje het nationale volkslied zingt, of als een zwaar gedecoreerde Vietnamveteraan voorgaat in de collectief uitgesproken pledge of allegiance aan de vlag van de VS. Buiten de sporthal is een mediadorp verrezen met 15.000 inwoners die zijn ondergebracht in vier kolossale geairconditionede tenten en vele, vele stacaravans. Complete redacties van networks en grote kranten zijn overgebracht naar de parkeerterreinen van de First Union, om daar verslag te doen van de conventie waar de gouverneur van Texas formeel zal worden aangewezen als de Republikeinse kandidaat voor de presidentsverkiezingen in november. Dat in weerwil van alle verwachtingen dat deze politieke gebeurtenis zo vervelend zou worden, dat het een uitstekend slaapmiddel is voor de kinderen, zoals een krant schreef.

De hal moet de grootste huiskamer van Amerika voorstellen en dus komen er niet te veel politici aan het woord maar vooral 'echte mensen', zoals een campagnemedewerker het noemde. Over politiek wordt voornamelijk gepraat in het belendende persdorp, waar iedereen bezig is met hete hangijzers en nieuwe invalshoeken. De sociale kwestie, de wapenkwestie, de gezondheidszorg, scholing, ras, en de zwakke onderbuik van Bush: het milieu, omdat zijn staat Texas volgens zijn tegenstanders op dat terrein een pover figuur slaat. Het lukt de partijstrategen evenwel niet om de sporthal geheel luchtdicht af te sluiten voor de politieke tegenstellingen die ook binnen de Republikeinse partij zelf sluimeren. Maandagavond bijvoorbeeld voerde generaal b.d. Colin Powell het woord, voorzitter van de verzamelde stafchefs gedurende de Golfoorlog. Powell, zelf een 'Afrikaanse Amerikaan', sprak zich in een vlammend betoog uit tegen het bouwen van nieuwe gevangenissen en voor scholing en opvang van met name de black kids. Ook brak hij een lans voor positieve discriminatie om een eind te maken aan de achterstandpositie van de zwarte gemeenschap. "Fantastische speech, verkeerde conventie", concludeerde een tv-commentator. Maar de vrijwel algemene analyse was dat Bush nu eenmaal een handreiking wil doen naar de zogeheten onafhankelijken en daar horen dit soort geluiden bij. Gisteren meldde één krant echter dat Bush niet erg geamuseerd was geweest door de ongewoon felle toonzetting van Powell.

De vriendelijke vernislaag die over de conventie ligt, vertoonde ook de tweede avond een barst: dat gebeurde toen Jim Kolbe, lid van het Huis van Afgevaardigden, sprak over vrijhandel. Niet dat onderwerp, maar het feit dat Kolbe homoseksueel is, en daar voor uit komt, veroorzaakte een pijnlijk incident. De delegatie van Texas, van de aanstaande presidentskandidaat zelf dus, had zich voorgenomen naar buiten te lopen uit protest tegen de seksuele voorkeur van deze spreker. Daar werd een stokje voor gestoken door de campagneleiding, omdat Bush anders tezeer in verlegenheid zou zijn gebracht. In plaats van een 'walkout' organiseerden de Texanen bij Kolbe's toespraak een gebed, met de cowboyhoed voor de borst en de ogen dicht om het Kwaad niet te zien. Niks 'conservatisme met compassie' - Bush' slogan -, maar gewoon conservatief conservatisme.

En gisteravond liet ook de oud-minister van Defensie Dick Cheney, bij de aanvaarding van zijn kandidatuur als vice-president, de oude Republikeinse tanden zien door het Democratische duo Clinton-Gore flink onderuit te zak te geven met de beproefde verwijten. Zij zijn onfatsoenlijk en onbetrouwbaar. Cheney moet als 'running mate' brengen wat Bush mist. Oud waar Bush jong is, ervaren waar Bush onervaren is, genadeloos waar Bush vol compassie is. Geen eenvoudige taak: Cheney moet zowel de ervaren staatsman spelen als Bush' pitbull. Naar verwachting zal George W., als hij vanavond zijn kandidatuur aanvaard, weer het vriendelijke gezicht van de vernieuwde Republikeinen tonen. President Bill Clinton zit intussen middenin zijn laatste campagne. Terwijl zijn adjunct Gore met vakantie is, heeft hij al een aantal venijnige aanvallen gedaan op zowel Bush als Cheney. Wat dat betreft lijken de rollen verdeeld: Clinton en Cheney mogen met modder gooien, terwijl Bush en Gore daar samenbindend en verzoenend bovenstaan. Het is alleen de vraag of zij dat zullen volhouden.