CS VRIJDAG
Eerder verschenen
columns

JL HELDRING
HJAHOFLAND
ROEL JANSSEN
ELSBETH ETTY
YOUP VAN 'T HEK
KAREL KNIP
LEO PRICK

Wild-plakkers

door Jeroen van der Kris
Zelfs de grootste Jennifer Lopez-fan wachtte dezer dagen een lichte schok op de Lijnbaan in Rotterdam. Ter hoogte van de Kruiskade werd hij tot begin deze week namelijk met zijn idool geconfronteerd, op een formaat waarop ze in geen van zijn dromen zal zijn voorgekomen.

De afbeelding van de Amerikaanse zangeres en actrice besloeg de gehele gevel van een vijf verdiepingen hoog gebouw: reclame van een cosmeticafabrikant. Het goedje dat ze aanprees, doet ogenschijnlijk wat het doen moet. Want toegegeven, zelfs op dit enorme formaat was er geen rimpeltje te zien op het gezicht van Mrs. Puff Daddy.

Rotterdammers zijn een trots volk. Een van de dingen waarop ze trots mogen zijn, behalve natuurlijk die haven en, bij vlagen, die voetbalclub, is de architectuur in de stad. Die is hoog - wat betreft het aantal meters en wat betreft het gemiddelde niveau. Het gevolg van een behoedzaam stedenbouwkundig beleid: Hoogbouw ok, maar wel mooie hoogbouw. Afgezien van het cliché van een wolkenkrabber die nu tegenover het Centraal Station verschijnt is dat aardig gelukt.

Des te tragischer is het daarom dat Rotterdam de laatste tijd slachtoffer wordt van een grootschalige vorm van georganiseerde criminaliteit: wildplakkers die voordoen als reclamemakers en adverteerders en onder die dekmantel de grootste en mooiste gebouwen van de stad verpesten. Veel van die gebouwen zijn deels van glas. Daar kun je makkelijk iets opplakken en weer vanaf halen, heeft een slimmerik gedacht. Een kwestie van nauwkeurig plakken en je tovert een wolkenkrabber om tot enorme reclamezuil.

Achter Lopez ging een lelijke muur schuil. Ook niet zo erg, want wel ludiek, was de enorme foto van voetballer Edgar Davids op De Delftsche Poort, de twee torens van Nationale Nederlanden. Aan de centrumkant van de hoogste toren zie je de voorzijde van de speler, aan de andere kant zijn rug. Op de laagste toren is een bal afgebeeld, die Davids ogenschijnlijk door het - glazen - gebouw trapt.

Ook Edgar Davids wordt nu opgeruimd. Maar inmiddels zijn wel alle reclamemakers van de stad op een idee gebracht. Vanaf het Nedlloyd- gebouw (voor de filmliefhebbers bekend van de Jackie Chan-fil Who Am I) kijkt supermodel Laetitia Casta met haar mooie ogen over de Maas, in opdracht van dezelfde cosmeticafabrikant die Lopez betaalt. Het World Trade Center, een van de eerste echt hoge gebouwen van de stad, is over de bijna volle breedte en hoogte beplakt met reclame van een mobiele telefoonfabrikant. Het kantoor van Stad Rotterdam- verzekeringen op het Weena wordt ontsierd door Feyenoord-keeper Jerzy Dudek en ook het Unilever-gebouw daar tegenover is niet stickervrij gebleven (dankzij de ijsfabrikant die het Zomerfestival sponsort). Daar helpt blijkbaar geen welstandscommissie of bestemmingsplan tegen.

Een betreurenswaardige knieval voor de commercie. Terwijl de discussie over een nieuwe Euromast nog wordt gevoerd, is de top van de oude al voorzien van een logo van een bank. Je vraagt je af wat de volgende stap is. De Hefbrug? Het nieuwe KPN-kantoor van Renzo Piano? De Kuip is ook nog vrij. Er is vast wel een margarinefabrikant te vinden die daar ideeën over heeft. Volgend jaar is Rotterdam Culturele Hoofdstad van Europa. De beste reclame voor een stad is goede, onbeplakte architectuur.

(Uit Cultureel Supplement van 7 juli 2000 )