Een grensincident tussen India en Bangladesh heeft in elk geval de Indiase pers tot grote opwinding gebracht. Beide betrokken regeringen houden zich rustig.

Door onze correspondent ANIL RAMDAS

NEW DELHI, 24 APRIL. "Barbaren", schrijft The Pioneer in de vetste letters die beschikbaar zijn. De Hindustan Times komt met een grote kleurenfoto van een lijk dat bij enkels en polsen is vastgebonden aan een lange stok: "Bengaalse wilden geven zwaar verminkt lichaam van Indiase soldaat terug", luidt de tekst. Dezelfde foto prijkt op de voorpagina van The Times of India, met als onderschrift: "Gebrutaliseerd lichaam van soldaat die in koelen bloede werd vermoord."

Men zou haast denken dat India en Bangladesh zich op twee verschillende werelddelen bevinden en dat het gaat om een strijd tussen totaal ongelijksoortige wezens. Terwijl de mensen aan beide kanten van de grens dezelfde taal spreken, dezelfde uiterlijke kenmerken bezitten en in grote lijnen dezelfde geschiedenis en cultuur delen.

Die grens is nota bene volkomen artificieel: het land dat pas in 1947 Oost-Pakistan is gaan heten en in 1971 Bangladesh werd, was eeuwenlang gewoon onderdeel van het Indiase rijk. Maar men zegt dat hoe meer mensen op elkaar lijken, des te meer redenen ze vinden om elkaar te haten.

Haat is misschien een te groot woord. Indiërs hebben het buurland zelfstandig helpen worden en Bangladesh is sindsdien een trouwe bondgenoot. Maar zo nu en dan is er een incident en kan de wederzijdse afkeer verbazingwekkende vormen aannemen.

Het incident waar het nu om gaat had vorige week plaats in Mankachar in Assam. Een eenheid van de Bengaalse grenswacht viel een Indiaas legerkampje aan. De reden hiervan kan te maken hebben met alles wat wel eens voorkomt in vage en onduidelijk afgebakende grensgebieden: smokkel van goederen, illegale immigratie of diefstal van elkaars vee. Vorig jaar was er zelfs een spannende situatie ontstaan toen een Indiaas hindoemeisje wegliep met een Bengaalse moslimjongen. De dorpen aan weerszijden van de grens kwamen in opstand en de legers van beide landen bemoeiden zich ermee. Het incident van vorige week in Mankachar is in die zin ernstiger, dat er dit keer vijftien Indiase soldaten werden gedood. Of ze na de inname van het kamp zijn geëxecuteerd of in de strijd zelf zijn gevallen weet men nog niet, maar de Indiase kranten geloven liever het eerste.

Uit niets blijkt echter dat het ging om een georganiseerde actie van het Bengaalse leger tegen het Indiase, met als doel Indiaas grondgebied te veroveren. Twee dagen later had de eenheid van de Bengaalse grenswacht zich al teruggetrokken en had de Bengaalse premier officieel haar excuses aangeboden voor de daden van de lokale avonturiers. Er zal een onderzoek worden ingesteld, en de schuldigen zullen worden gestraft.

De Indiase regering nam hier genoegen mee, maar niet de Indiase pers. De laatste vijf dagen roepen de kranten in steeds hardere bewoordingen om wraak en wordt premier Vajpayee beschuldigd van slapte, zo niet verraad. Hoe kan hij toestaan dat 'onze jongens' op zulke beestachtige wijze worden afgemaakt? Waarom wordt er niet krachtdadig ingegrepen? Waarom onderschat men de ernst van dit conflict? Vanwaar de onverschilligheid? Wanneer gaan we de barbaren een lesje leren?

In kortzichtig-nationalisme hebben de journalisten van India het ruimschoots gewonnen van de politici, maar het gaat gelukkig weer gauw over. Tot het volgende incident.