NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
Hoe zwart is zwarte humor? Dat ligt toch vaak vooral aan de nationaliteit van de grappenmaker. Als die Brits is, dan dreigt de humor buiten de grenzen van de pigmentschaal te vallen. Duitsers of Italianen daarentegen staan niet bekend om hun aanleg voor meedogenloze grappen. En Fransen zitten daar, naar Cible Émouvante te oordelen, een beetje tussenin.

Toch heeft regisseur Pierre Salvadori er alles aan gedaan om zijn film van de nodige zwartgalligheid te voorzien. Al in de eerste paar minuten vallen de eerste doden, niet toevalligerwijs door toedoen van de hoofdpersoon. Deze Victor Meynard is namelijk een huurmoordenaar, maar dan wel een met smetvrees, een dominante moeder en een voorliefde voor Bonsai-boompjes en cursussen Engels per cassettebandje. Hoewel hij op de top van zijn carrière zit, voelt hij zich eenzaam en misdeeld. Als hij bij een klus bij toeval de verwarde jongeman Antoine tegen het lijf loopt, besluit hij hem te adopteren als surrogaatzoon en uiteindelijke opvolger.

Maar al bij hun eerste opdracht gaat het mis. Doelwit Renee Dandrieux, een oplichtster die zich de woede van een Corsicaanse zakenman op de hals heeft gehaald, blijkt te beweeglijk om zomaar te elimineren. Door een chaotische samenloop van omstandigheden komen ze samen terecht in Meynards woning waar ze belaagd worden door de leeghoofdige lijfwachten van de Corsicaan en een tweede, zeer gefrustreerde, huurmoordenaar.

De opeenstapeling van misverstanden is even voorspelbaar als de romance die zich ontvouwt tussen Meynard en Dandrieux. Maar van een verrassend verhaal moet deze film het ook niet van hebben. Het zijn juist de subtielere, droge woordgrappen en kleine rariteiten die tussen de grove plooien van de hyperbolische plotwendingen zitten, die van Cible Émouvante een charmante komedie maken. De grapdichtheid is lager dan in A fish called Wanda waar de film wel af en toe aan doet denken, maar door de voortdurend hoge snelheid valt dat niet erg op.

Cible Émouvante is geen gulle masseur van de lachspieren maar lokt vooral gegrinnik en geglimlach op. Hoewel de film een absurdistische inslag niet ontzegd kan worden, wordt er nergens tegen de grenzen van het betamelijke aangeschuurd. Daar zijn de grappen net niet direct en morbide genoeg voor. Geen pikzwarte humor dus. Eerder grijze.

Cible Émouvante (Pierre Salvadori, 1993, Frankrijk), TV5, 18.15-20.00u.