NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

LOLKE VAN DER HEIDE
Zuid-Afrika is een prachtig land, met een schitterende natuur en een woelige geschiedenis en sociale verhoudingen met alle denkbare contrasten van lief en leed, haat en genegenheid, rijk en arm. Een prachtige setting voor het maken van mooie films en dat is ook al verscheidene malen gebeurd.

Cry, The beloved country, van regisseur Darrell James Roodt, is evenwel een grote teleurstelling. Roodt wilde te veel elementen in één keer behandelen: de politiek, de natuur, de misdaad, van alles. Geen moment kunnen de beelden boeien of ontroeren. We schrijven het jaar 1946, vlak voor het officiële begin van de apartheid. Zuid-Afrika is een samenleving die nog enigszins gemengd is, al wordt de zwarte meerderheid zwaar onderdrukt. De multiraciale wijk Sophiatown in Johannesburg staat nog overeind (hij werd in de jaren vijftig volledig platgewalst om plaats te maken voor 'blanke' huizen.) Er is jazz, entertainment, sfeer. Tegen deze achtergrond speelt het melodrama Cry. Absalom Khumalo, een zwarte jongeman, is vanuit zijn geboortestreek Natal naar Johannesburg getrokken en raakt bij de kleine misdaad betrokken. Bij een overval schiet hij een blanke jonge vent neer - een activist die voor gelijkberechtiging van zijn zwarte landgenoten is. Laat het slachtoffer toevallig uit dezelfde streek komen als de dader. Beide vaders komen na de moord naar het proces. Vader James Jarvis, de blanke, scheldt eerst op "de rotkaffers" die zijn zoon hebben vermoord. Dan vindt hij een half afgemaakte brief van zijn zoon, de pen ligt er open bij, waarin deze schrijft dat niet "de misdaad van de 'inboorlingen', maar de blanke misdaad het grote probleem is". Meteen is vader bekeerd. Hij ontmoet zijn zwarte evenknie, dominee Stephen Khumalo, en de twee begrijpen elkaar terstond.

Het verhaal op zich is niet onwaarschijnlijk, maar de uitwerking ervan is dat wel. Het gaat te snel, de dialogen zijn ronduit zwak, met veel te veel opgelegde symboliek. Voorbeeld: net nadat moeder Khumalo de afscheidsbrief van Absalom aan haar man, terug in Natal, heeft voorgelezen de zoon moet hangen klinkt er een enorme donderslag en begint het zwaar te regenen. Op dat moment komt ook vader Jarvis voorbij en vraagt of hij mag schuilen in de kerk. Het gebouw lekt als een zeef en later biedt Jarvis aan een nieuw godshuis te bouwen voor de zwarte gemeenschap ter nagedachtenis aan zijn zoon. Als vader Khumalo tegen het einde de berg beklimt weer die symboliek hoop je tegen beter weten in dat dit het einde van de film is, alstublieft niet ook de executie van Absalom. Helaas, de voorspelbaarheid blijft. Cry, The Beloved Country is een film om te huilen, niet omdat hij zo mooi is, maar om de gemiste kansen van de cineast.

Cry, the beloved country (Darrell James Roodt, VS/ZA, 1995), Canvas, 20.55-22.45u.