Door onze correspondent ROBERT GIEBELS
BANGKOK, 24 MAART. Een vier meter grote vrouw met verwilderd hoogblond haar en zoenende lippen kijkt je wulps aan als je tien meter lager vanaf het vliegveld Bangkok binnen rijdt.

De in-blanke vrouw is het gezicht van een onleesbaar westers kledingmerk. Een paar honder meter verder grijnst een feestvierend gezelschap van vijf jonge mensen de automobilisten op de tolweg toe. Het zijn aantrekkelijke, extreem opgewekte doch blanke mannen en vrouwen die reclame maken voor G2000 - wat dat ook mag zijn. Aan de andere kant van de weg steekt een metershoge, goed gebouwde jongeman de duim omhoog naar voorbijgangers. 'I love Pacific Internet', staat er naast. Hij lijkt op een Britse voetballer. Daarna volgt een blanke vrouw met donker haar van automerk Peugeot; een chagrijnig, Amerikaans ogend stel van kledingmerk Jaspal en tien reclameborden met westers ogende modellen die zich inzetten voor de verschillende producten van dezelfde cosmeticalijn. Zo hangt heel Bangkok, in hartje Azië, vol met gezichten die van alles uitstralen behalve dat ze Thais of Aziatisch zijn. En op straat lopen Thaise mannen en vrouwen, de een nog mooier dan de ander, die probleemloos de plaats van al die blanken in kunnen nemen.

Een van hen is de 24-jarige architectuurstudente Jotamas Kanjanapairoj. Haar was het eigenlijk niet zo opgevallen, al die enorme, niet-Thaise gezichten overal. "Je moet er niet zo zwaar aan tillen", zegt ze, "het gaat wel weer voorbij als reclame hier wat verder ontwikkeld is." Reclame staat in Thailand volgens haar nog in de kinderschoenen en er zijn alleen maar westerse reclamebureaus die bovendien overwegend werken voor westerse bedrijven. Maar die willen hun waar toch verkopen aan Thai? "Een Thaise naam verkoopt nu eenmaal niet, wordt niet vertrouwd. Een Engelse naam wel. Hetzelfde geldt voor een Thais model. Ik geef het niet graag toe, maar het is wel zo."

Het gebruik van blanke buitenlanders geeft voor de Thai allerlei positieve ladingen aan een product, legt fotografe Pornvilai Carr uit. "Westerlingen zijn gezond en schoon, dus zie je ze op veel billboards van verzorgingsproducten. Vooral toiletpapier en luiers, nooit zie je een Thaise baby. En westerlingen zijn meestal groter dan Thaise mensen, daarmee stralen ze kracht en betrouwbaarheid uit. Dus zie je ze ook als het gaat om computers en auto's. Ik keur het niet goed, maar mijn Thaise vrienden bij reclamebureaus zeggen dat het zo in elkaar zit."

Het gebruik van blanke modellen beperkt zich tot Bangkok, want daarbuiten wordt nauwelijks reclame voor wat dan ook gemaakt. Maar binnen Bangkok blijft het niet bij billboards boven de snelweg. Ook in kranten en bladen en in winkels kunnen ze allemaal niet wit genoeg zijn, de mensen die met hun verschijning allerlei impliciete waarden rondom een product moeten overbrengen. In de etalage van de Thaise Bijenkorf, het Central warenhuis aan de winkelstraat van Bangkok, Phloen Chit, staan ze ook: intens witte etalagepoppen in badkleding en poppen van blanke kinderen op en rond een schommel in een Britse picknick-setting.

Kanjanapairoj verklaart het vanuit het-gras-is-elders-altijd-groener sentiment. "Volgens mij willen jullie in Europa net zo bruin zijn als wij en wij willen net zo mooi wit zijn als jullie. Daarom zijn de succesvolste modellen, soap-acteurs en tv-presentatoren half Thai, half westers." Een buitenstaander moet dan ook goed kijken, sommeert fotografe Carr. Wat blank en westers lijkt, is vaak half Thai. Probleem met de halfbloed Thai is wel dat hun uitspraak van de tonale Thaise taal te wensen overlaat. Hetgeen hun uiterlijk dan weer moet compenseren. "Je herkent halfbloed Thai aan hun zwarte haar en hun neus, die is niet plat en breed, maar smal en spits. Thaise mannen geven hun vrouw voor hun verjaardag vaak een operatie cadeau waardoor ze zo'n neus krijgen. Dan zeggen ze tegen de plastisch chirurg: heeft'. En dan weet die arts genoeg."