NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Zou het een koe veel uit maken of ze na haar dood op de brandstapel gaat of naar de destructor? Niemand kan het haar vragen. Maar voor de minister en de Kamerleden is het een groot verschil. Vastberaden weigerden ze gisteren brandstapels voor veekadavers. Motivatie? "De beelden". Het ziet er niet uit op het avondnieuws, stapels brandende lijken. Maar zolang je niet ziet wat er gebeurt, heb je er geen last van. Zo werkt de intensieve veehouderij. Daarom ben ik juist vóór brandstapels. "Destructie" is een hypocriet alternatief voor verbranding, zoals de term "ruiming" een vergoelijking is voor " massale slachting".

Bij de varkenspest-epidemie moesten we het doen met honderd herhalingen van een filmpje over een grijper die varkenskadavers in een container laat vallen. Achteraf hoor ik dat op die manier twaalf miljoen varkens aan hun einde zijn gekomen. En wij maar kijken naar die éne varkenshouderij. Er speelt ook iets anders. Als de destructor het aantal lijken niet aan kan, mag er van de minister in de omgeving van de uitbraak tegen mond- en klauwzeer gevaccineerd worden. Waarom moeten reeds gevaccineerde dieren dan nog gedood worden, vroeg de eurocommissaris David Byrne zich gisteren bij Netwerk af. Hij voelde nattigheid. Voor vee-destructie geldt: niet gezien is niet gebeurd. Het omgekeerde is ook waar: wie leed etaleert, krijgt altijd gelijk. Het komt zelden voor dat televisieverslaggevers kritische vragen stellen aan mensen die zich voordoen als slachtoffer. Het uitmuntende programma Zembla zie ik wel eens verder zoeken. Zembla hoort bij de progressieve VARA en daarbij past kritische verslaggeving over de kwaliteit van de verzorgingsstaat. Zembla volgde pogingen om onwillige, langdurig werklozen aan het werk te krijgen. Er worden bedrijven ingezet voor integratie op de arbeidsmarkt maar die willen die werklozen juist zo lang mogelijk als cliënt houden. Dat blijkt ook zo te werken bij de reïntegratiebedrijven voor de WAO. Gisteren de vraag waarom er vier keer zoveel jonge vrouwen als mannen in de WAO belanden. Een geportretteerde vrouw is alleenstaand, heeft een kind maar moest nachtdiensten draaien. Begrijpelijk dat je dan "paniekaanvallen" krijgt. Geen ziektegeval dus. Toch doorloopt ze een farce-traject en heeft ze op kosten van de reïntegratie haar tweede cursus "buikdansen" om "in contact te komen met je lichaam". Een andere jonge WAO-moeder was vroeger verpleegkundige en zoekt nu werk waar ze "haar creativiteit in kwijt kan". Geen haast uiteraard, want zo'n kindje bindt je handen. WAO- vrouwen vinden meestal op eigen houtje werk, zonder de hulpverlening. Ik zag zo'n hulpverleenster schrikken toen haar cliënte enthousiast vertelde dat ze werk had. Dat was wel erg vroeg, vond de hulpverleenster. De cliënte was pas zeven maanden ziek. Verbazend hoe slecht de journalistiek deze zaken volgt. Een foute declaratie van 500 gulden brengt iedereen op de been maar als miljarden in de put verdwijnen, begint het te duizelen. Waar moet je beginnen? Bij de WAO speelt ook dat in de woorden van verzekeringsarts S. Knepper "slachtofferschap de laatste twintig jaar iets onaantastbaars is geworden". Extremistisch in leed is de NCRV en Dokument dat strijdt voor het recht van de documentairemaker om de kijker voor te liegen. "De waarheid doet er niet toe, het gaat om de pijn", zei een NCRV-eindredacteur Ger van Dongen in Trouw. De kijkers zijn dus gewaarschuwd, de NCRV is niet te vertrouwen. In dienst van de waarheid moet ik zelf opbiechten dat er bij mijn weergave van een dialoog in de Plantage met de uit Turkije afkomstige schrijfster Sevtap Baycilik een woordje is weggevallen. "In Turkije zijn ook verkouden", stond er. Ze liet wel eens een lidwoord weg, maar zulk slecht Nederlands sprak ze niet. Het woordje "ze" ontbrak en die schrijffout wekte een weinig subtiele indruk. Letterlijk bevestigde ze dat verkoudheid "ook Turks" is. Mijn excuses.