NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
"Ik heb al gezegd, geen commentaar", zegt de boer. "Ja maar ....", roept de Nova-verslaggever. De boer ontsteekt in woede, schreeuwt en zwaait met de handen in de lucht: "Ik heb gezegd géén commentáár", en hij wandelt zijn afgesloten terrein op.

De feiten zijn niet genoeg, hoe het voelt moet aan bod komen. Maar boeren die worden geruimd zijn niet in de stemming om ook nog eens te huilen teneinde kijkers te plezieren die hangen tussen medelijden en sadisme. Vanuit de lucht registreert een nieuwshelikopter de koeienlijken in de sneeuw voor de stal, maar van dichtbij krijgen we geen slachtoffers te zien. Alleen boeren die zo'n ruiming ooit hebben meegemaakt en mensen uit het ziektegebied die zeggen dat het erg is. De getroffene zit thuis met zijn gezin opgesloten wegens besmettingsgevaar. Geen tranen maar versufte depressie en dat is minder spectaculair. Er zou alleen sprake zijn van nieuws als de boeren bij een ruiming van hun bedrijf zouden dansen, juichen en lachen. Maar als er geen tranen zijn te scoren, blijft er altijd nog het hulpverleningsverhaal over. "De zondag komt er aan. Welke steun wordt er gegeven?", vroeg vanmorgen de presentatrice van het Journaal aan de loco-burgemeester in Olst. "We zullen zo goed mogelijk inventariseren waar hulp nodig is", antwoordde hij voor de honderdste keer. Ik stel me dan een regiment van hulpverleners in witte jassen voor die op de Dag des Heren de getroffen erven opmarcheren om tranen op wettelijke wijze te ontsmetten en in de mestput af te voeren.

Vergeleken daarbij zijn de probleempjes van De Meiden van 5 onnozel. Deze wekelijkse serie op Net5 volgt zes zeurderige meiden in een Amsterdams huis. Daarmee zit Net5 in het hart van een belangrijke doelgroep voor adverteerders: vrouwen tussen de twintig en dertig jaar. De deelnemers namen vrij van hun werk voor deze serie en het is me niet duidelijk wat ze overdag doen. Een half uur is te lang om een week in samen te vatten. De vrouwen hangen vaak in witte ochtendjas bij elkaar in de zitkamer. Borsten worden vergeleken. Een vrouw vertelde dat ze schaamluis had, de ander zei dat ze zich op die plek bijschoor, ze had een "pornopoesje". Leuk voor de kijkers, dacht ze waarschijnlijk. En dan maken ze weer ruzie over de afwas. Gisteren werden sinterklaasgedichten voorgelezen, dus het loopt ook nog vier maanden achter. Veel minder pittig dan het grote reality-voorbeeld uit Amerika, The Real World, dat meer actie kende en waar de deelnemers sterker van elkaar verschilden. De enige spanning kwam van Apolonia, een doortastende creoolse die pas een week na de start arriveerde met vijf koffers vol kleren. De kleding moest worden opgehangen dus ze wenste een extra kast op kosten van de huishoudpot. Er volgden luide protesten maar de kast kwam er. Voor haar geen dellerige ochtendjas - elke dag loopt ze in een nieuwe flitsende creatie door het huis, enigszins apart van de andere vijf. Gisteren maakte ze het door de telefoon uit met haar scheldende vriend.

Het onderwerp zwarte vrouwen kwam aan de orde in een interessant interview van Jeroen Pauw met Sylvana Simons, de getalenteerde creoolse presentatrice die te vinden is in programma's beneden haar niveau, zoals De Bus of Sexquiz on the Beach. Haar zwart zijn maakt wel degelijk verschil uit zei ze. Ze vindt zichzelf gevoelsmatiger, meer primair reagerend dan andere Nederlanders. Sylvana is alleenstaande moeder met twee kinderen, hetgeen onder creoolse vrouwen vaker voorkomt, erkent ze. Zo is het nu eenmaal. "We spenderen geen uren met het klagen daarover. Die luxe hebben we niet", ze ze. "Op die manier voelen we ons sterker dan die mannen. Wij gaan gewoon verder met ons leven, want we hebben die mannen niet nodig." Maar ja, ze woont in een land van meuten, klagen, zeuren en zielig doen, zeker op televisie. Daar heeft ze als presentatrice net zo weinig last van als die Gelderse boeren.