NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

DANIELLE PINEDO
Je ziet ze steeds vaker: documentaires die de jeugd, relaties, trauma's of carrière van de maker als uitgangspunt nemen. Hij of zij is alom tegenwoordig, zowel in woord als beeld. De maker regisseert, hanteert de camera, geeft commentaar, interviewt en laat zich, als het kan, door Hanneke Groenteman ontleden in De Plantage.

Omroepen zijn dol op egodocumenten, omdat ze vaak een gevoelige snaar weten te raken bij de kijker. In combinatie met een maatschappelijk relevant thema lijkt zo'n documentaire op papier al van succes verzekerd. Maar dan de uitwerking: daar schort het nogal eens aan. 5 x mijn kamer, van Tamara Miranda, is zo'n documentaire die het, ondanks een flinke dosis goede bedoelingen en inzet, niet heeft. Aan het scenario kan het niet hebben gelegen: 30-jarige documentairemaakster keert terug naar De Verhulst, het Amsterdamse meisjestehuis waar zij in haar puberteit enkele jaren woonde. Of beter: haar kamer. Samen met drie vrouwen die ooit dezelfde kamer bewoonden, gaat zij terug in de tijd. Hoe kwamen zij er terecht, hoe voelden zij zich en hoe is het hen sindsdien vergaan? Verder portretteert zij Kimberly, de huidige bewoonster van 'haar' kamer. Miranda liep op haar veertiende weg van huis na de zoveelste ruzie met haar moeder. Met een vuilniszak vol kleren, schoolboeken, bokshandschoenen en een dagboek belandde ze uiteindelijk in De Verhulst. Het woord 'tehuis' riep destijds veel negatieve associaties op: van 'moeilijk opvoedbaar zeker?' tot 'heb je wel een eigen kamer?' Ja, antwoordde Miranda steevast. "Ik woon in een mooi huis in Amsterdam- Zuid. Ik heb mijn eigen kamer, een kokkin, een klusjesman en negen mensen die voor me zorgen. Nou jij weer." Een vertekend beeld natuurlijk, want ook in een monumentaal pand kan de eenzaamheid toeslaan. Rachel (25, zwanger van haar derde kind) voelde zich "net een vuilniszak" toen ze tien jaar geleden in het tehuis belandde. "Mijn moeder wilde me bij het grof vuil neerzetten, ik betekende niets voor haar." Wanneer het Rachel teveel werd draaide zij loeihard LP's van Andre Hazes. Ook Miranda zelf stelt, na lezing van oude dagboekfragmenten vast dat het "soms gezellig, soms kut, soms klote" was.

Afzonderlijk zijn de verhalen van de ex-bewoonsters best interessant, en soms zelfs aangrijpend. Zo moet de 19-jarige Sharon huilen omdat haar tweejarige dochter ongegeneerd 'ik hou van jou' tegen haar zegt. Als dochter heeft Sharon die drang nooit gevoeld, want "mijn moeder heeft mij de deur gewezen". Toch doet 5 x mijn kamer als geheel chaotisch aan - alsof Miranda zelfs tijdens de montage geen keuzes durfde maken. Mogelijk werkte haar grote betrokkenheid als een boemerang, want voor een boeiend egodocument zijn tijd en afstand onontbeerlijk.

5 x mijn kamer, VPRO, Ned. 3, 21.00-22.00u.