NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

JACQUES DE GROOT
Eerst even emmeren: de EO maakt het de kijkers vanavond niet makkelijk. Niet omdat de zesdelige serie Zo is het leven: in het huis van bewaring, wordt bevolkt door dominees - de eerste verschijnt pas in deel drie. Ook niet vanwege de nadrukkelijk gebrachte blijde boodschap - de serie toont weinig pretentieus hoe in het Rotterdamse huis van bewaring Noordeinde "vriend en vijand het hoofd boven water proberen te houden".

Nee, het probleem zit hem in de verpakking. Zo is het leven valt binnen het genre docu-soap, en dat is helaas twee keer niets. Vooral de soap-elementen zijn lastig te verteren. In slechts 25 minuten passeert een groot aantal personages de revue. Omdat hun mini-portretten op schijnbaar willekeurige momenten worden afgekapt, komt het geheel nogal verknipt over.

Dat is jammer, want de makers verdienen lof voor de rustige en onnadrukkelijke wijze waarop zij hun onderwerp benaderen. In de eerste aflevering volgen we de intake van de 20-jarige Demis. Via hem maken we kennis met het personeel van het huis van bewaring. Een bewaarder doorzoekt zijn spullen op verboden voorwerpen, een ander laat hem tekenen voor een televisie in zijn cel. Later vertelt Demis een arts over zijn gang langs tehuizen, psychologen en het RIAGG. Een andere jongen zit vast wegens diefstal van een pakje sigaretten. Hij lijkt echter eerder in aanmerking te komen voor hulp dan straf: als gevolg van een auto-ongeluk praat hij moeilijk. En in de tweede aflevering komt de schizofrene Ramazan in beeld, die er heilig van overtuigd is dat hij het slachtoffer is van een vormfout.

Ook de bewakers komen aan bod. Zij ontpoppen zich in eerste instantie als hulpverleners. Door een menselijke, soms bijna jolige sfeer te scheppen pogen ze de spanningen binnen de perken te houden. Maar het huis van bewaring kent ook een andere, hardere kant. Een psychotische Brit zit al twaalf dagen in de isoleercel, omdat hij bij binnenkomst zeer aggressief was. Hij moet nu voor de rechter verschijnen en wordt uiterst omzichtig benaderd door het intern bijstandteam van Noordeinde: vier ME'ers in vol ornaat tegen een man in een papieren overall. De serie is niet zonder slag of stoot tot stand gekomen. Slechte ervaringen met camerateams hadden de directie en medewerkers kopschuw gemaakt. Ook wilde het ministerie van Justitie geen gedetineerden in beeld. Maar door hun consciëntieuze aanpak wisten de makers het vertrouwen van alle betrokken partijen te winnen.

De claim van producent en scenarist René Stokvis dat hij heeft afgezien van sensatiezucht wordt echter al na vijf minuten onderuit gehaald door het onheilspellende muziekje dat de inzet van de ME'ers begeleidt. Onnodig, want de voortdurend rammelende sleutelbossen op de achtergrond vertellen hetzelfde verhaal.

Zo is het leven: In het huis van bewaring, EO, Ned.1 22.25-22.54u.