Restaurant aan huis

Gemak dient de mens. En wie geen tijd, zin of talent heeft om zelf te koken, kan het zich tegenwoordig steeds gemakkelijker maken. Een uitdijende variëteit aan bestellijnen maakt het de moderne mens mogelijk niet te koken en toch thuis te eten. Over de hausse aan bestellijnen.

TIJN KRAMER

‘Nederland is weer om zes uur thuis', zeggen de reclamemakers van Croma, de boter die vroeger alleen beter bakte en braadde, in hun laatste campagne. En wat zou de beroepsbevolking met gezin om zes uur thuis doen? Eten. De werkelijkheid is dat slechts een klein deel van het land klokslag zes aan de piepers zit.

Loop om klokslag zes door een willekeurige Nederlandse stad en besef dat alle mensen die je ziet nog niet aan tafel zitten. In kantoorpanden brandt nog steevast licht en de supermarkten zijn gevuld met last minute shoppers die via GSM-contact met het thuisfront overleggen wat het avondmaal zal worden. In de huishoudens der tweeverdieners is het hele concept van ‘eten om zes' vergelijkbaar met Sinterklaas, een keer per jaar wel leuk, maar we moeten het niet overdrijven.

Het is dan ook niet vreemd dat bestellijnen floreren. Zeker nu de keuzemogelijkheden flink zijn uitgebreid. Niet zo heel lang geleden stond het Romeinse Rijk hier nog als een huis: veel meer dan pizza en pasta kon je niet bestellen. Hooguit had de lokale shoarmaboer of chinees geïnvesteerd in een bezorgbrommertje.

Rome is echter aan het vallen, niet alleen omdat de pizzaboeren wel erg veel beginnen te rekenen voor wat in essentie een balletje deeg met kaas en tomatensaus is. Maar vooral omdat de consument wel eens wat anders wil. Iets anders, iets voedzamers of iets luxers.

In Amsterdam zijn de opties voor de luie, hongerige, niet kokende thuiseter de laatste tijd flink uitgebreid en kunnen inwoners een culinaire wereldreis maken: Spaanse tapas, een Chileense rundvleesschotel, Griekse mousaka, Japanse sushi, een Franse stoofschotel, Amerikaanse spareribs, Indiase curry of Mexicaanse taco's. En ook buiten de hoofdstad neemt de variëteit toe: in de regio Utrecht brengen ze bagels aan je deur, in Helmond bezorgen ze Spaanse schotels en Gouda loopt inmiddels warm voor koude, Japanse vishapjes.

Binnenbellen blijft natuurlijk wel een uiting van luiheid en luxe. Het is bovenal een kwestie van geld neerleggen. Wat je aan tijd bespaart, wordt verrekend vanuit de portefeuille. Toch zijn er wel wat redenen te bedenken waarom steeds vaker naar de culifoon wordt gegrepen. Allereerst: wie doet er nog weekendboodschappen? Zeker in het stedelijk verkeer lijkt dit concept uit het leven van velen te zijn verdwenen. De supermarktkarretjes lijken steeds leger op zaterdag. Enerzijds is er geen kastruimte om alles kwijt te kunnen. Anderzijds loopt er een overduidelijke generatie na-oorlog-ers rond, die op zaterdag niet weet waar ze woensdag trek in hebben. Die op de dag zelf, ongeacht wat er nog in de koelkast ligt, wel gaan inslaan. Of, als ze geen zin hebben in de lange vooravondse rijen voor de kassa, wel even wat bestellen.

Een andere belangrijke reden waarom velen de besteldiensten onder de sneltoets van de telefoon hebben gezet, heeft te maken met een gebrek aan kunnen. Want wie kan er nog koken? Vroeger werd dit van generatie op generatie overgedragen, tegenwoordig moeten we het leren van hippe tv-chefs die ons tafels vol luxe gerechten met nauwelijks te vinden ingrediënten laten oppeuzelen. En nu we dan met dank aan de Jamie Olivers weer weten van welke Toscaanse heuvel precies de extra virgine olijfolie eerste persing moet komen die het best bij de salade van pomodori secchi past, blijken we weer vergeten hoe er draadjesvlees gemaakt moet worden. Want dat is de Allerhande inmiddels aan een hele generatie aan het uitleggen.

De markt heeft inmiddels slim ingespeeld op de eetlust van luxediertjes. Maar smaakt het ook? We besluiten eens een weekje niet te koken en het een en ander te laten komen. We beginnen op stand. Op de site van de ‘nightshop' zien we een grote keuze aan luxe ‘Franse gerechten'. Willen we ganzenleverpâté, champignons à la Dordogne, een Frans piepkuikentje of een hele kreeft? De laatste al dan niet met een halve of hele fles Moët et Chandon om het beestje mee weg te wassen.

Na de telefonische bestelling van carpaccio, een zalmmoot met pestosaus, boeuf bourguignon en tiramisu toe (ƒ77,50) wachten we 45 minuten. De voordelen boven een restaurant zijn alvast duidelijk: we bepalen zelf muziekkeuze, de wijn halen we gewoon van ons wijnrek en ook de kat verkeert in onze omgeving. Weliswaar herinnert de stofzuiger in de hoek ons aan onze werkelijke locatie en dingen die nog gedaan moeten worden, maar al met al hebben we plezier.

De maaltijd komt in kartonnen doosjes en is goed op temperatuur. De goedsmakende rundercarpaccio ligt op een zeer ruim bed van mie. Ook de zalm is een flinke portie en smaakt uitstekend. Alleen in de boeuf had iets meer vlees mogen zitten. Niet dat we er nog wat aan hadden kunnen doen als het wel slecht was geweest, want de ober om tegen aan te zeuren is al lang en breed weer op weg naar een volgende tafel, elders in de stad.

Voor onze volgende stop trekken we zuidwaards en bestellen we tapas bij El Huaso. Weliswaar moeten we hier smokkelen, want onze woning valt buiten het bezorggebied en dus halen we het eten op met de auto. Thuis wordt er gesmuld van de gambas, verbazen we ons over de ruime porties manchego en serranoham, vechten we over de chorizo al vino en zijn we eenduidig over de albondigas. De gehaktballetjes zijn echt niet lekker. Maar voor acht flinke porties voor ƒ53,50 betreuren wij het dat het restaurant niet in meer delen van de stad bezorgt.

Thuis bestellen kent enkele gouden regels, zo hebben we in de loop der jaren geleerd. Een eerste is: ga niet vreemd! Net zoals de junkfoodliefhebbende mens nooit een McKroket bij de McDonald's moet bestellen, dient er bij pizzaboeren nooit spareribs of shoarma besteld te worden. Een tweede regel: zorg voor je eigen wijn. Mandflessen Chianti en andere budgetknallers hebben deze wereld en vooral haar inwoners al veel te veel schade toegedaan. En een derde: heb geduld. De standaardzin ‘met 30 tot 45 minuten is het bij u' is net zoiets de Amerikaanse winkelbediende die vraagt ‘Hi, how are you?'. Ze zeggen het wel, maar het betekent niets.

Aan dat laatste worden we herinnerd als we sushi bestellen. We kiezen uit de ruime lijst van Sushitime twee combinatieschotels vol met maki en nigiri. Vijftien minuten na het verlopen van de toegezegde wachttijd van 30 tot 45 minuten bellen we maar weer eens. Uiteraard is het eten onderweg. Sushi is bij uitstek het meest trendy voedsel dat nu thuis te bestellen is. Het voldoet ook aan vele wensen van deze tijd: makkelijk, voedzaam, gezond, vleesloos en je laat ook nog eens zien dat je niet van de straat bent. De sushi van sushitime, inclusief kikoman sojasaus, eetstokjes en gember, smaakt prima. Het nadeel geldt voor alle sushitenten: het is aan de dure kant en je moet er nogal wat van weghappen wil het als avondmaaltijd dienen. Voor een twintgtal hapjes en nog een paar yakitori kipspiesjes zijn we bijna negentig gulden kwijt.

Een andere nieuwkomer binnen het Amsterdamse bezorgwereldje is Taco Mundo. Onze bestelling wordt echter jammerlijk geweigerd: we wonen net een paar straten buiten het bezorggebied hoewel dat uit de folder niet echt blijkt. Om toch onze tanden in een taco te kunnen zetten halen we dan maar weer zelf. En zo komen we bij de vierde bestelregel: geloof de plaatjes niet.

In de folder zien we ruim gevulde taco‘s, zowel in krokante als zachte tortillas. Er wordt ons kruidige bonensaus beloofd, net als ijsbergsla, tomaten, maïs, ui, kaasmix, zure room en verse koriander. Het uitspreken van de ingrediëntenlijst duurt langer dan het opeten van de taco: daar zit wat gehakt in en een leuke zoekpuzzel naar zure room en stukjes maïs. Pas bij de duurdere burritos krijgen we het idee waar voor ons geld te krijgen aangezien deze een stuk beter gevuld is. Zelfs binnen de wereld van thuisbestellen blijken er nog gradaties van luiheid te bestaan. Al die verschillende foldertjes uit de keukenla halen, doorspitten en de telefoon oppakken, is ook nog een heel karwei. Je zou eens moe worden. Wie helemaal zijn stoel niet meer wil afkomen kan ook via internet bestellen. Onlangs is www.urbanbite.nl van start gegaan, waar zich zo'n 75 restaurants met bezorgdienst hebben verzameld. Het zijn veelal pizzatenten maar ook oosters, Portugees, Indiaas, Surinaams en Hollands eten is te bestellen.

Wij kiezen voor Grieks bij de Mousaka Express, waar we, een beetje uitgegeten, onze bestelling beperken tot wat pitas met gyros, souvlaki en een stukje warme feta in tomatensaus (ƒ22,50). Het bestelsysteem werkt wonderwel. Waar het avondmaal vroeger zowel danige fysieke als geestelijke inspanning kostte, is het bereiden van een smakelijk warm avondmaal nu gereduceerd tot enkele halsbrekende toeren met de ringvinger en een muis. De volgende stap is het sturen van iemand die je ook nog de voeding toedient. Dan hoef je alleen nog maar je kaken te bewegen.