WAARAAN HET instabiele Midden- Oosten op dit moment het minste behoefte heeft, is de rechts- nationalistische oud-generaal Ariel Sharon als premier van Israël. Maar uitgerekend de man die vorig jaar met zijn provocerende bezoek aan al-Haram al-Sharif, wat hij de Tempelberg noemt, de uitbarsting van de tweede Palestijnse intifada hielp ontketenen, komt in Jeruzalem aan het bewind.

De Israëlische kiezers hebben echter in alle vrijheid en in overgrote meerderheid voor deze havik gekozen, en de wereld zal het met hem moeten doen, of ze wil of niet. De zelf-verklaarde vredespremier Ehud Barak heeft gefaald. De Israëliërs denken dat Sharon beter in staat is hun vrede en veiligheid te bieden.

Afgaand op het verleden van Sharon is dat een merkwaardige keus. Hij is immers de architect van de rampzalige Libanese oorlog van 1982 - en met name de architect van de uitbreiding daarvan tot Beiroet om de Palestijnse Bevrijdings Organisatie ( PLO) van Yasser Arafat het land uit te drijven. Het enige wapenfeit van Barak dat door de Israëliërs is toegejuicht, was juist dat hij vorig jaar juni eindelijk die episode heeft afgesloten met de eenzijdige terugtrekking van het Israëlische leger uit Zuid-Libanon.

Maar het geheugen van de Israëlische kiezers is kort. Juichten zij niet onlangs Benjamin Netanyahu toe als redder-in-de-nood, nadat Barak premiersverkiezingen had uitgeschreven? Ook een merkwaardige keus: Netanyahu had zich tijdens zijn premierschap, van 1996 tot 1999, in even hoog tempo als Barak na hem volstrekt onmogelijk gemaakt.

LUIDT DE VERKIEZING van Sharon een nieuwe oorlog in? Her en der, maar met name in de Arabische wereld, wordt daarover al druk gespeculeerd. Daarbij wordt gewezen op de Libanese oorlog, en natuurlijk op Sharons rol in de massamoorden door Libanese rechtse krachten in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. Maar zijn houding van nú jegens de Palestijnen boezemt evenmin enig vertrouwen in. Hij zegt in zijn vredespolitiek niet half zo ver te zullen gaan als Barak het afgelopen jaar: geen 90 procent van de Westelijke Jordaanoever, maar niet meer dan de 42 procent die de Palestijnen al hebben, geen verdeeld Jeruzalem, geen ontmanteling van joodse nederzettingen. En hij zegt korte metten te zullen maken met de doorzeurende intifada.

Hij zegt dat. Israëlische premiers hebben de gewoonte zich niet aan hun beloften te houden - zie bijvoorbeeld die andere voor 'oorlogscrimineel' uitgemaakte premier, Menahem Begin, die in ruil voor vrede vergat dat hij geen nederzettingen in de Sinaï zou ontmantelen. Israëlische kolonisten zijn dan ook helemaal niet zo gerust op hun toekomst. Sharon staat óók bekend als een pragmaticus.

HET IS DAAROM niet uitgesloten dat Sharon eenmaal aan de macht zijn houding en taal zal matigen. Maar tot meer dan op zijn best een kil staakt-het-vuren zal het in dat geval niet komen: hij moet van té ver komen en de Palestijnen zijn niet in de stemming voor concessies.

Helaas is waarschijnlijker dat het beloofde harde legeroptreden onder zijn bewind een periode van voortdurend Palestijns tegengeweld zal uitlokken. En dat is een situatie die gemakkelijk tot ongelukken leidt.