In de grote congreszaal van Tel Aviv krijsten uitgelaten aanhangers van Likud gisteren hun vreugde uit over de overwinning van hun nieuwe held, Ariel Sharon.

Door onze correspondent SALOMON BOUMAN

TEL AVIV, 7 FEBR. "Dank je God, voor de zege". Met dit zelfgemaakte plakkaat hoog geheven krijsten aanhangers van Likud gisteravond hun vreugde over de kolossale verkiezingszege van hun nieuwe held Ariel Sharon uit voor de tv-camera's in de grote congreszaal in Tel Aviv. Opgewonden jongeren zongen bekende Israëlische liedjes. Zodra de camera's belangstelling toonden werd het een nogal vulgaire vertoning. De hal trilde op zijn grondvestennog voordat de televisie precies om tien uur Israëlische tijd met de voorspelde uitslag kwam. Moshe Arens, een oud-minister van Defensie van Likud verstond de vragen niet die een verslaggever hem stelde. Radioverslaggevers renden naar buiten om in een wat rustiger omgeving verslag te kunnen doen van dit nieuwe dramatische moment in de Israëlische politiek.

Door op volle kracht staande luidsprekers toeterden de leuzen waarmee Sharon de verkiezingen had gewonnen. "Sharon, leider voor vrede!", echode het in de grote hal waar de wereldjournalistiek op de glorieuze intocht van Sharon wachtte. Hij werd toen al als een premier beschermd en bewaakt. Journalisten uit alle delen van de wereld werden bij de toegang tot de hal scherp op wapenbezit gecontroleerd.

Verderop en onbereikbaar zaten de glunderende politici van Likud achter een brede tafel. "Het is fantastisch", zei Noami Blumental, een vrouwelijk parlementslid van Likud bij de ingang van de zaal. Het druzische parlementslid Ayub Kara, dat in aanmerking komt minister in de regering Sharon te worden zei dat Likud het erop had aangelegd om de Arabieren van de stembus te houden. "Dat was onze verkiezingstactiek", zei hij heel trots.

In hoekje van de hal legde Shoval, ex-gezant in Washington, uit dat de soep van Sharons zege niet zo heet moet worden gegeten als zij wordt opgediend. Sharon zal weliswaar een andere vredesweg bewandelen maar toch voorzichtig handelen. Na middernacht maakte Sharon zijn entree. Zijn gezicht drukte de hoogste verantwoordelijkheid uit die nu op zijn brede schouders rust. Hij lachte, verlegen ook, maar was niet in de stemming voor uitbundige vreugde zoals de politici rond hem die al mooie banen zagen zitten. In zijn eerste politieke verklaring als gekozen premier bracht hij zijn vorige jaar aan kanker overleden vrouw Lili in herinnering. "Ik mis haar", zei hij. Alsof zijn aanhangers het niet hoorden schreeuwden ze daar doorheen "Sharon, Sharon!". Sharon kon zijn ergernis nauwelijks verbergen. Hij keek scherp de hal in en kon zien en horen wie hem tot premier had gekozen.