NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

HUBERT SMEETS
De korte documentaire Topvrouw van de RVU begint angstaanjagend stellig. "Vrouwen in de top blijkt nog steeds een illusie", commentarieert een stem. "Bij de grote ondernemingen zit slechts één procent in de raad van bestuur. Bij de overheid is het niet veel beter."

Wat krijgen we nu? Laat ik me in de luren leggen door de vaseline-vage en nerveuze cameravoering van Marco Nauta? Of heb ik iets gemist? Bij mijn beste weten worden tien van de 29 zetels in de top van de overheid door vrouwen bezet: dat is ruim 34 procent. Toegegeven, in de raad van bestuur van de staat is het iets minder. Van de vijftien leden van de ministerraad zijn er vier vrouw. Maar zelfs als we deze 27 procent met recht als "niet veel beter" kunnen kwalificeren, wordt de desillusie op directieniveau toch enigszins gecompenseerd. In het gezelschap van veertien staatssecretarissen zitten zes vrouwen: krap 43 procent. Dat is niet conform de demografische machtsverhoudingen. Maar het begint de algemene verhouding onder de bevolking wel te naderen.

Programmamaker Frans van Erkel heeft zich door dit soort rekenarij echter niet van de wijs laten brengen. In Topvrouw laat hij vier vrouwen (hoogleraar, consultant, ondernemer en headhunter) aan het woord over de "stagnerende" opmars van vrouwen. In de top-500 der ondernemers figureren slechts veertien vrouwen. Dat is weliswaar bijna drie keer meer dan de één procent waarvan de tweede zin in de film gewag maakt, maar toch. Veel topvrouwen willen zich namelijk niet "aanpassen" aan de 80-urige arbeidsethiek van hun mannelijke concurrenten en stappen eruit. Waarom ze de handdoek in de ring gooien? Omdat vrouwen volgens prof. Agneta Fischer "minder geïnteresseerd zijn in status" en meer in "inhoud". "Een meer radicale cultuuromslag" is geboden. " Anders blijven we doorsukkelen." Bovendien is het kapitaalvernietiging. Vrouwen hebben steeds hogere opleidingen. In talloze faculteiten zijn ze de mannen kwantitatief inmiddels gepasseerd. Die kwalitatieve capaciteit onbenut laten, is geld verspillen. We moeten dus weten of vrouwen iets hebben wat mannen ontberen. Consultant Caty Asscher heeft dat uitgezocht. Ze laat managers spelletjes doen om er achter te komen wat mannelijke leiders onderscheidt van vrouwelijke. Het onderzoeksresultaat is duidelijk. Vrouwen houden zich aan de van hogerhand verstrekte instructies en blijven binnen de tijd die ze is gegeven. Vrouwen zijn doelgericht, streven naar "consensus" en hebben geen leiding nodig. Mannen wijken van de instructies af en voegen eigen elementen toe. Ze bekommeren zich vooral om de middelen en bereiken daarna, via informeel leiderschap, hooguit een "compromis".

Een synthese van deze twee houdingen brengt ons volgens Asscher verder. Dat is duidelijk. Maar net als het begrip ontluikt, schuift Van Erkel een bekend lied onder de beelden: It's a Man's World van James Brown. De suggestie is duidelijk. Ze klopt echter niet. Want wat zingt Brown precies? Onder meer dit: 'This is a man's world / But it wouldn't be nothing, nothing without a woman or a girl (...) He's lost in the world of man / He's lost in bitterness'. Dit is niet chauvinistisch, maar somber. In het moeras van James Brown is consensus noch compromis mogelijk. Maar dat is te veel gevraagd van het poldergemaal dat RVU heet.

Per saldo: Topvrouw, Ned.3, 20.57-21.25u.