NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Na het B&W-interview met Sharon Dijksma begin ik dat vrouwen-WAO-probleem te begrijpen. De eerste vragen van Paul Witteman waren variaties op het thema: "Wat zoekt een klein meisje als jij bij een grote partij als de PvdA?" Er waren zoveel leukere dingen te doen: "Aan het toneel gaan, dansen, uitgaan, met vrienden op stap zijn", zei Witteman.

Het Niet-Niks-duo Booij en Van Bruggen, eerder kandidaat voor het PvdA-voorzitterschap, heeft nooit dergelijke vragen voor de kiezen gekregen. Dijksma bleef vriendelijk lachen en antwoordde routinematig als een twintig jaar oudere politica, haar betoog doorspekkend met de gebruikelijke dooddoeners: "Ik moet mensen aanspreken met de boodschap van eerlijk delen." Booij en Van Bruggen hadden minder clichématige teksten. Zij voelden zich vrijer, want hoefden niet aan die torenhoge verwachtingen te voldoen. Zij zijn geen vrouwen. Want dat is het probleem voor Dijksma: de Haagse partijleiding constateert een leemte van vrouwen aan de top, parachuteert er een, liefst een jonge die nieuwe doelgroepen aanspreekt en verwacht dan dat ze in haar eentje het ledenprobleem van de PvdA oplost. Tegelijkertijd denkt iedereen dat zij is voorgetrokken en wordt ze soms neerbuigend bejegend. Ga er maar aan staan. Booij en Van Bruggen hadden nog het voordeel dat ze zichzelf kandidaat hadden gesteld. Niemand had hen geholpen, ze hoefden aan niemands overdreven verwachtingen te voldoen. Neerbuigendheid enerzijds en overspannen verwachtingen anderzijds bespeur ik ook bij het interviewprogramma Van Gogh's Zondag. Theo van Gogh heeft hoofdzakelijk vrouwelijke gasten in de Veronica- doelgroepleeftijd. Afgelopen zondag was dat de 25-jarige volgens Van Gogh "aantrekkelijke" Edith Mastenbroek. Zij zat bij Niet Niks, was fractie-assistente, liep een half jaartje in Amerika mee met een denktank voor de campagne van Albert Gore. Max van den Berg was op die leeftijd al jaren wethouder van Groningen. Toch zag Theo van Gogh haar meteen al als toekomstig minister. Ook in andere programma's waar ik haar zag, werd ze met superlatieven ingehaald. Een vrouw van 25, zomaar in de politiek!

Maar Mastenbroek zoekt juist een grotere en meeslepender omgeving dan Nederland, terug naar de Amerikaanse of naar de Europese politiek. Ze vindt het te vroeg voor een Kamerlidmaatschap, wil zich niet voor langer dan een jaar binden. En dan vraagt Van Gogh wat ze zou doen als ze moest kiezen tussen liefde en politiek. Dat had hij ook gevraagd aan "toekomstig minister" Halsema van GroenLinks. Ook daar hoefden Booij en Van Bruggen niet op te antwoorden. Mastenbroek gaf eerst het politieke correcte antwoord dat het geen dilemma hoort te zijn, bij nader inzien koos ze met Halsema voor de politiek. Is zo'n dilemma seksistisch? Niet echt. Een kind groeit niet in een mannenbuik en "een verstandige meid krijgt haar kind op tijd". Geen wonder dat er op die leeftijd minder topvrouwen beschikbaar zijn. Maar boven de 40 gaat het carrièrreluikje al weer dicht. De leeftijd tussen 25 en 35 is voor de vrouw een flessenhals waar alles tegelijk doorheen moet worden geperst, liefde, kinderen, loopbaan met grenzeloze verwachtingen.

Kan het allemaal? De populaire Amerikaanse series Ally McBeal en Sex and the City waarvan gisteren een nieuwe reeks op Net5 startte, gaan eigenlijk alleen over teleurstellingen in de liefde van jonge, alleenstaande vrouwen die alle mogelijkheden open willen houden. Prinsen die snel van het witte paard vallen. Kan niet anders, want bij een geslaagde liefde is het verhaal weg. De vrouwen blijven eeuwig jong en zijn op jacht naar goede seks. Ze bezigen termen die Amerikaanse mannen allang niet meer in zo'n soort serie voor vrouwen mogen gebruiken. Onder druk van het succes van Sex and the City wordt seks steeds meer het eentonige hoofdthema van Ally McBeal. Seks als uitlaatklep van alle spanningen, goedkoper dan een WAO-regeling.