NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

EDO DIJKSTERHUIS
Japanse tv-kijkers kennen hem vrijwel uitsluitend als 'Beat' Takeshi, de komiek die o.a. een dagelijkse spelshow met slapstick-inslag presenteert. Maar in Europa, en zeker onder de bezoekers van filmfestivals als die van Rotterdam en Berlijn, geniet Kitano Takeshi de status van meest belangwekkende Japanse cineast van het moment. De negen films die hij maakte sinds zijn debuut in 1989 zijn stuk voor stuk door critici en kijkers de hemel in geprezen.

Takeshi's reputatie is grotendeels gebaseerd op yakuza-films als Violent cop, Sonatine en Hana-bi, waarin hij behalve de regie ook de hoofdrollen voor zijn rekening neemt. Ook zijn nieuweling Brother, die momenteel in het programma van het Rotterdamse filmfestival draait, speelt zich weer af in het Japanse gangstermilieu. De hypergestileerde wijze waarop hij de vaak buitensporige geweldsexplosies vastlegt, doet denken aan de klassieke werken van Fukasaku Kinji, de grootmeester van de Yakuza-genrefilm. Maar Kitano weet prima te ontkomen aan de valkuil van de eendimensionale actiefilm. Het bloedvergieten wordt altijd gecompenseerd met een dosis gortdroge humor en de liefdestragiek die als een rode draad door zijn oeuvre loopt.

Wat dat betreft neemt Kikujiro een uitzonderingspositie in in Kitano's werk. In deze film wordt niet geschoten, amper gevochten en het is de eerste keer dat de regisseur zijn hoofdpersonen niet op het einde laat sterven. Eigenlijk is het een ongekend lichtvoetig verhaal. Hoofdpersoon Masao gaat uit verveling tijdens de zomervakantie op zoek naar zijn moeder die hij nooit heeft gekend. Al snel wordt hij op sleeptouw genomen door een nurkse yakuza een fantastische rol van Kitano die besluit het mollige, eenzelvige jongetje het avontuur van zijn leven te laten beleven. Dwalend door rijstvelden en langs dorpstempels ontwikkelt zich een band tussen het onwaarschijnlijke tweetal.

Volgens de regisseur zelf is Kikujiro zijn meest autobiografische film tot op heden. De yakuza in de film is een portret van Kitano's eigen vader, een kleine maffiabaas waarmee het moeizaam communiceren moet zijn geweest. Wellicht wegens die persoonlijke noot, is Kikujiro zo'n warme en menselijke film geworden. De regisseur neemt volop de tijd om de karakters gedetailleerd uit te werken en schrikt niet terug voor een gedoseerd likje sentiment. Voor de liefhebbers van Kitano's snoeiharde geweldschoreografieën is dat misschien niet bevredigend, maar voor eenieder die een vakkundige komedie met diepgang weet te waarderen, is Kikujiro zeker de moeite waard.

The summer of Kikujiro (Takeshi, Japan, 1999), Ned.3, 23.50-1.50u.