NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Schril beeld van DNW op zondagavond: tientallen identieke houten schuttingen dwars achter elkaar en ergens daartussen rookte een grijze man in wit T-shirt een saffie. Juist die ene man maakte die vaalgrijze schuttingen desolaat. Hij was een luchtende gevangene in een haastig gebouwd concentratiekamp. Dat was DNW's tv-afdruk van de gehate Vinex-wijk.

Ik heb zelden een mooie Vinex-wijk gezien op de publieke televisie. Als de camera langs rijen creatieve dozen met wachttorens dwaalt, horen daar onheilspellende, elektronische geluiden bij. Er lopen geen mensen maar er staan alleen auto's op te kleine parkeerplaatsen. Voor de bewoner van de stad is Vinex de woestijn, de Brave New World in praktijk. Televisiemakers wonen vaak in oude buurten. Een aantal maanden geleden had DNW een documentaire over vrouwen die er niet of nauwelijks in slaagden hun loopbaan te verenigen met kleine kinderen. Vrouwen die ontslag namen omdat ze overspannen raakten stonden tegenover vrouwen die hun dag op de seconde moesten indelen, sjouwen met kinderen, en dan haasten naar het werk. Een vrouw bracht het kind 's morgens in pyjama naar de crèche. "Ik hoef er niets aan te doen", zei ze. Dat moet al een schrikbeeld zijn geweest voor wie aan kinderen wilde beginnen. De benauwde nieuwbouwwoningen completeerden de hel. Daar moet je heen als je kinderen wil krijgen. De bruisende stad uit. Een piepklein yuppiedoosje in een grachtenpand is nog wel te betalen maar een woning met drie slaapkamers is alleen te vinden in een lego-wijk.

DNW's beeldbetoog over de Nederlandse nieuwbouw was toegankelijk en overtuigend. De overheid heeft het bouwen aan "de markt" overlaten. In Nederland is "de markt" niet de consument maar de grote tussenwereld van bedrijven die strategisch gelegen landbouwgrond opkopen en volbouwen met huizen die de klant zelf nooit zou verzinnen als hij het voor het zeggen had. Waarom mag hij zijn eigen lapje niet bebouwen? Zelfs de topman van het Bouwfonds gaf in DNW toe dat hij meer tegenspel wenste van de gemeente. Een misstand is het zeker maar zijn bewoners van Vinex-wijken ongelukkig? Daar geloof ik niets van. Ik had een gesprek willen zien met die saffie rokende man. Dat zou waarschijnlijk heel anders verlopen dan het beeld suggereerde. Ik zag ook twee paren glimlachend staan in zo'n wijk en waarom mochten ze niet vertellen hoe ze het vonden? Hun commentaar zou niet hebben gepast in het betoog. Als je vier ton hebt neergelegd voor een tussenwoning, zul je nooit toegeven dat het niks is, al was het maar om de waarde op peil te houden. Er zijn grote onderlinge verschillen tussen Vinex-wijken. Bovendien is zo'n wijk na een jaar of wat ingeleefd met bomen, extra bouwsels, nieuwe sociale netwerken. Waar de buitenstaander alleen egale gevels ziet, onderscheidt de bewoner eigen markeerpunten. Is de Opel-Astra-rijder ongelukkiger dan de bezitter van een minibus? De toekomstvisies van DNW zijn nogal somber. Publieke televisie en ook wel kranten horen bij binnensteden, waar een steeds kleiner percentage Nederlanders woont. In de stad komt alle sensatie bij elkaar: horeca, vertier, politie, misdaad, brandweerauto's, nieuwe immigranten. Commerciële zenders, met name Hart van Nederland en soapseries brengen buitenwijken in beeld. Daar wonen ook de meeste jongeren. De populaire comedy Kees & Co speelt in een benauwd zitkamertje van een jaren-zeventig-woning op een woonerf. Daarom herkenbaar voor veel Nederlanders op dat ondefinieerbare bouwtapijt tussen de steden in. Ze hebben hun eigen, door televisie ingegeven loyaliteiten. Ajax-supporters in Houten, Feyenoord-aanhangers van ergens rond Tilburg en Goirle. Minder overzichtelijk dan de oude stad met één centrum waar iedereen heenging voor boodschappen en activiteiten. Dat ene centrum bevindt zich soms in de televisie zelf, bij Oranje-voetbal, de koninklijke familie of een nationale ramp.

( a d v e r t e n t i e s )