DE OOGST VAN het afgelopen weekeinde op binnenlands politiek terrein: Jacques de Milliano, teleurgesteld ex-CDA' er, ziet af van zijn claim op een Tweede- Kamerzetel en Bart Tromp, kritisch PvdA-lid te Den Haag, werpt zich op als voorzitter van zijn partij.

Twee zaken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar toch elk op hun eigen manier wijzen op een groeiend ongenoegen over het functioneren van de politiek. Allereerst het geval De Milliano. Een dag voordat hij in de Tweede Kamer als onafhankelijk lid zou worden beëdigd op de plaats van de vertrokken CDA-parlementariër Bijleveld, heeft hij laten weten de plek toch niet in te nemen. De "golf van kritische en afwijzende commentaren" die hem ten deel was gevallen sinds hij twee weken geleden bekendmaakte naar de Tweede Kamer terug te willen keren, had hem tot dit besluit gebracht, schrijft De Milliano in een verklaring.

Hiermee heeft De Milliano verstandig gehandeld. Al waren zijn bedoelingen en intenties wellicht nog zo nobel - in de verklaring schrijft hij met zijn onafhankelijke stem in het parlement pleitbezorger te willen zijn voor een andere kijk op urgente maatschappelijke thema's - de manier waarop hij in de Tweede Kamer binnen zou komen deugde gewoonweg niet. De Milliano is in 1998 als CDA'er in de Tweede Ka mer gekozen. Na een onoverbrugbaar verschil van mening heeft hij een half jaar later fractie, Tweede Kamer en partij verlaten. Het geeft dan geen pas om anderhalf jaar later, als er een plaats vrijkomt in de CDA- fractie, met een andere be weging wederom de volksvertegenwoordiging te betreden. De Milliano zegt in zijn verklaring ook veel steun voor zijn initiatief te hebben ontvangen. Niets belet hem die steun om te zetten in Kamerzetels. Maar dan wel na verkiezingen.

DAN IS ER Bart Tromp, vroeger veelal aangeduid als 'PvdA-ideoloog' maar de laatste jaren steeds vaker opgevoerd als 'PvdA-criticaster'. Tromp heeft zich aangemeld als voorzitter van de PvdA en wil op die manier vooral een tegenwicht zijn voor de belangrijkste (overigens nog niet officiële) kandidaat: het Tweede-Kamerlid Sharon Dijksma. Tromp vreest dat de PvdA met een Kamerlid als voorzitter te veel door de Haagse politici gedomineerd zal worden. Met zijn kandidatuur stelt Tromp de PvdA voor een cruciale keuze: ontwikkelt de partij zich verder als een geheel door professionals beheerste organisatie waar leden in feite niet meer zijn dan donateurs, of probeert de partij toch weer een politieke beweging te worden waar een belangrijke inbreng voor de leden is weggelegd. Het is een vraag die weliswaar nu bij de PvdA aan de orde is, maar die voor het overige nagenoeg alle politieke partijen aangaat. De grote politieke partijen stromen qua ledental leeg. Voor zover er nog sprake is van politiek debat is dat een 'Haags' debat. Vanuit die optiek bezien zou de kandidatuur van Tromp als voorzitter van de 'meest politieke partij der politieke par tijen' de opmaat kunnen zijn voor een interessant debat. Maar tevens is de figuur Tromp met zijn vaak vlijmscherpe en ook persoonlijke kritiek binnen de PvdA dermate beladen dat een zakelijke discussie al bij voorbaat onmogelijk lijkt.

WAT VERVOLGENS resteert is het ongenoegen over de ma nier waarop tegenwoordig politiek bedreven wordt. Hier komen de lijnen van Tromp en De Milliano samen. Beide refereren aan de kloof tussen Den Haag en de rest van het land. Of de crisis in de politiek werkelijk zo groot is zoals zij suggereren, valt nog te bezien. Maar zij hebben wel een signaal afgegeven. Een signaal dat de beroepspolitici in Den Haag wel degelijk serieus dienen te nemen.

( a d v e r t e n t i e s )