Silvio Berlusconi hoopt binnen een half jaar premier van Italië te zijn. Hij zoekt alvast naar internationaal aanzien.

Door onze correspondent MARC LEIJENDEKKER

ROME, 17 JAN. Een van de grootste angsten van Silvio Berlusconi is dat hij, als hij premier wordt, opnieuw Europese ministers tegenkomt die weigeren hem de hand te drukken omdat ze hem associëren met racisme, neofascisme of corruptie. Of nog erger: dat Europa besluit tot een boycot la Haider.

Daarom is Berlusconi al maanden bezig met een internationale goodwill- campagne. Hij staat comfortabel voor in de opiniepeilingen en roept bijna iedere dag dat een datum moet worden geprikt voor de verkiezingen dit voorjaar. Maar dan. Hij heeft bondgenoten die volgens sommigen niet presentabel zijn. En een internationaal isolement van Italië is wel het laatste wat hij wil.

Die angst is niet denkbeeldig. Toen Berlusconi in 1994 premier werd, regende het internationale protesten tegen een van zijn bondgenoten, de Nationale Alliantie (AN). Dat is een erfgenaam van de neofascistische partij. De AN heeft zich intussen verder ontwikkeld in de richting van een 'gewone' rechtse partij, met gaullistische trekjes. Er blijven wat ranzige trekjes, maar in Italië maakt vrijwel niemand zich grote zorgen over deze partij een andere bondgenoot van Berlusconi, de Lega Nord, gaat regelmatig op de extremistische toer. Legaleider Umberto Bossi heeft zich de afgelopen maanden gekeerd tegen de Europese Unie en tegen buitenlanders en heeft deze zomer zijn sympathie uitgesproken voor de Oostenrijkse extreem-rechtse Jörg Haider.

Garantisco io, antwoordt Berlusconi steevast op vragen over Bossi: ik sta garant voor hem. Hij heeft de Lega-leider inderdaad met succes teruggefloten. Bossi praat nu anders over Europa en zweert Haider af. Maar hij is een grillige, populistische politicus: het was Bossi die in 1994 na zeven maanden Berlusconi liet vallen als premier. Bij Bossi weet je het noooit.

Het Franse blad Le Canard Enchaîné legde de Franse president Chirac vorig jaar de volgende uitspraak in de mond: "Met een regering Berlusconi-Bossi zal Italië dezelfde behandeling krijgen als het Oostenrijk van Haider. Europa zal dan sancties moeten nemen." Het Elysée ontkende, maar Berlusconi is er niet gerust op. Temeer niet omdat ook in de omgeving van de Britse premier Blair en de Duitse bondskanselier Schröder mensen vraagtekens zetten bij Berlusconi.

Daarom viert hij de omhelzing door de Europese Volkspartij (PPE) als een groot succes, dat zijn internationale geloofwaardigheid vergroot. Berlusconi's partij Forza Italia maakt al een paar jaar deel uit van de PPE-fractie in het Europese parlement. Bedenkingen van onder het andere het CDA maakten weinig uit, want Berlusconi heeft de steun van de Duitse christen-democraten en van José Maria Aznar uit Spanje. En op het PPE-congres afgelopen weekeinde in Berlijn was Berlusconi de enige Italiaanse spreker, terwijl in totaal acht Italiaanse partijen zich presenteren als erfgenaam van de eens oppermachtige Democrazia Cristiana (DC). Vooral de Italiaanse Volkspartij, opvolger van de DC en partner van de centrum-linkse regeringscoalitie in Rome, moest tandenknarsend toekijken hoe Berlusconi in Berlijn de show stal.

De PPE zet duidelijk haar kaarten op Berlusconi. "Een overwinning van Berlusconi kan binnen Europa het seizoen inluiden van onze herovering van de macht," heeft Alejandro Agag vorige maand gezegd, de Portugese secretaris-generaal van de PPE. Protesten dat Berlusconi geen echte christen-democraat is, werden genegeerd. Kritiek op zijn belangenverstrengeling als mediamagnaat en politicus is onbespreekbaar. En zijn bondgenoten? Iedereen heeft het recht zijn leven te beteren, antwoordt Aznar op deze vraag. "De Italianen die voor Forza Italia kiezen, zijn dezelfde die in het verleden op de DC hebben gestemd, zei CDU-er Hans-Gert Pöttering donderdag tegen Italiaanse journalisten. "Het is van vitaal belang hen weer in de boezem van onze politieke familie op te nemen."

Het deed Berlusconi duidelijk goed, deze warme omhelzing door de internationale christen-democratische familie. Opgepept door het begripvolle welkom gaf hij voor de vuist weg zijn blik op de toekomst. Zijn doel is twee termijnen als premier, om Italië opnieuw uit te vinden, zoals Thatcher dat heeft gedaan met Groot-Brittannië. Hij had op de vergaderingen ook een grapje verteld. Luficer laat een zondaar kiezen tussen de Duitse en de Italiaanse hel. De Duitse is perfect: maandag zweepslagen, dinsdag gloeiende spijkers, woensdag het uitrukken van de nagels. In de Italiaanse is het programma hetzelfde: maar 's maandags ontbreekt de zweep, dinsdag kunnen ze de spijkers niet vinden, en woensdag staakt de nageluitrukker. Iedereen moest lachen, vertelde Berlusconi. Hij heeft er bij de PPE weer een paar vrienden bij.

( a d v e r t e n t i e s )