NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

KESTER FRERIKS
Hamlet is het meest vogelvrije stuk van het klassieke toneelrepertoire, Hamlet is van iedereen. De titelheld, ofwel de Gloomy Dane, de 'zwartgallige Deense prins', heb ik een acteur opgejut zien spelen in een drieminutenwals onder pianomuziek van Chopin.

Alle rollen - van zijn moeder Gertrude tot Ophelia, van Claudius tot Polonius - nam hij voor zijn rekening. De lijst is eindeloos, van getrouw tot brutaal. Shakespeare-vertolker en vaak adembenemend acteur Kenneth Branagh (hij speelt een supervileine Jago in de verfilming van Othello) maakte in 1995 een amusante, briljante pastiche op de vaak dolgedraaide en vooral ook zelfgenoegzame Hamlet-interpretaties. Zijn door hemzelf geschreven en geregisseerde komedie heet In the bleak midwinter, ooit door Tom Lanoye vertaald als 'in deze fuckin' winternacht'. Branagh kondigt de film aan met de wervende teksten 'The drama. The passion. The intrigue...' Shakespeare komen we nergens tegen; Hamlet is een merknaam zonder schepper.

De film begint, hoe kan het anders, met een aan lager wal geraakte en van zijn vriendin verstoken acteur Joe Harper (Michael Maloney). Hij wil zijn gestrande carrière nieuw leven inblazen door een revolutionaire, nooit eerder aanschouwde Hamlet uit te voeren, niet in de reguliere schouwburgzaal, maar in een kerk op het platteland, een monsterlijk gebouw. De première moet bovendien plaatsvinden in het holst van de winter, op kerstavond. De camera filmt hem in zijn openingsmonoloog close-up, hij draagt (geheel la Hamlet) lang, donker haar, zwarte suïcidale kleren. Hij steekt van wal: " Hamlet is mijn grootmoeder, Hamlet is seks, Hamlet is een depressie, ik ben nu 33 en was al depressief zeven maanden na mijn geboorte."

Hij spant samen met zijn agente, de onvermoeibaar acterende Joan Collins. Haar vertrouwen in het jongehondenplan is onmetelijk. De voorstelling zelf doet in het geheel niet ter zake; het accent ligt op de repetities. Regisseur Branagh heeft iets af te rekenen met regisseurs en acteurs, vooral die van de vastgeroeste, traditioneel acterende Royal Shakespeare Company. Bij eerste lezing gaat alles mis wat mis kan gaan: oudere acteurs, leesbril op de neus, galmen de verzen eruit, jongere acteurs spreken onverschillig en ongearticuleerd.

In the bleak midwinter is weergaloos van droge humor, geladen met Branaghs originaliteit. Leidmotief is het liedje The Show Must Go On. Dat gebeurt. De première is een zenuwslopende slag die glansrijk wordt gehaald. Met Hamlet kan alles, lijkt het, maar dat is niet waar. Er kan veel, mits met de stijl en de allure die deze in zwart-wit getoonde komedie van Branagh bezit.

In the bleak midwinter (Kenneth Brannagh, 1996, VK), Canvas, 20.55- 23. 05u.

( a d v e r t e n t i e s )