NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Ja, ik wil een spermadonor zal wel niet doorgaan. Producent Endemol ging niet in op de uitnodiging van Barend en Witteman om het te verdedigen. Het was slechts een idee waar ze nog over nadachten, was de verklaring. Een vrouw zou voor de camera een donor mogen uitkiezen om dan in haar eentje een kind te krijgen. Zelfs in het vrijgevochten Nederland wekt dat verontwaardiging. Een wanhopige vrouw is misschien nog te vinden, maar donoren?

De enige gast van B&W die er neutraal tegenover stond, was hoogleraar pedagogiek, J. de Savornin Lohman. Er gebeurt van alles tegenwoordig, zei ze, waarom zou je het dan afkeuren: "Ik zou het niet ambiëren maar ik zou het ook niet verbieden. Het is helemaal niet gezegd dat het beter is om uit een huwelijk te worden geboren." Jongere generaties denken daar genuanceerder over. Die hebben de relatie- experimenten van de babyboomers van de andere kant gezien. In een eerdere B&W-uitzending werd De Savornin Lohman onderbroken door een jongen van een jaar of 18, geboren uit een anonieme spermadonor. Hij vond dat zijn moeder haar kinderloosheidsprobleem op hem had afgeschoven. Er zat gisteren een moeder bij die "bewust" een kind van haar zwager had gekregen. Nu is er ruzie in de familie omdat die zwager het kind tegen de afspraak in ook als het zijne beschouwt en er zelfs op het geboortekaartje voor een ander kind melding van had gemaakt. Zal de angst voor stigmatisering (uitdrukking van De Savornin Lohman) die kinderen later weerhouden er iets van te zeggen? Zou de moeder haar kind later trots Ja, ik wil een spermadonor op de video laten zien? "Toen was je al beroemd."

Jongeren die niets vanzelfsprekend vinden, zijn donderdag rond middernacht te zien in De Achtste Dag. Vaak vrouwelijke reporters die met onschuldige meisjesachtige stem vanachter de camera scherp doorvragen. Alles willen ze weten. Ze zijn leerlingen van Frans Bromet. Zijn dochters zijn ook bij het programma betrokken. Het levert prachtige tafereeltjes op. Gisteren de volle behandelkamer van een kleurentherapeut. Mensen die met een riempje wekenlang, volle werkdagen, aan een apparaat "gekocht in Nieuw-Zeeland" zijn verbonden. Met een wichelroede en een strookje in "de kleur van het virus" kijkt de therapeut of ze zijn genezen. Als de wichelroede niet ronddraait, moeten de patiënten de volgende dag terugkomen. Het draadje komt vanaf de patiënt via het apparaat uit op een elektrode-knijper die aan een gekleurd strookje in een bakje is gehecht. De assistente wist ook niet wat het apparaat deed. Er zaten draadjes en batterijtjes in maar het meeste was bedekt door teer. Mensen van de universiteit van Twente begrepen er ook niets van. Ik weet wel dat de meeste kwalen vanzelf overgaan en later soms terugkomen. Dan is er weer werk voor de therapeut. "Sommige ziekenfondsen" vergoeden de behandeling volgens de assistente. Een paar weken geleden volgde De Achtste Dag twee ME- patiënten (verzamelnaam voor zware vermoeidheidsklachten). Ze konden niet werken. Een dikke, jonge vrouw besteedde uren aan het chatten met een andere ME-patiënt. Over de ziekte. Daarna ging ze weer slapen. Ze had er de pest in dat ze moest koken voor haar vriend die overwerkte. Haar sport was paardrijden. "Bent u nu moe?", vroeg de verslaggeefster toen ze op het paard zat. "Nee, nu ben ik niet moe", zei ze. "Ik vind dit leuk. Er gaat nu adrenaline door me heen." Neem dan Het Journaal van gisteren. Om in aanmerking te komen voor belastingteruggave moeten bijstandsgerechtigden een formulier invullen. Dat veel mensen daarbij hulp nodig hebben, kan ik me voorstellen. Maar moet je ze ook met het geld achterna sjouwen als ze er geen zin in hebben? De verslaggeefster concludeerde van wel in haar gesprek met staatssecretaris Bos van Financiën: "Met andere woorden, als je het niet invult omdat je het niet snapt of er geen zin in hebt, hoef je niet bang te zijn voor een korting." Mooi onderwerpje voor De Achtste Dag.

( a d v e r t e n t i e s )