NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

WILFRED TAKKEN
Echt zuiver zingen ze nog niet, en op het podium schiet het koordje van hun topje wel eens los; maar voor de vele arrenbie-zangeressen die in de Bijlmer rondlopen is er geen twijfel mogelijk: zij worden beroemd. Voor de documentaire Ik word beroemd volgde regisseuse Brigit van Dam een zomer lang drie zingende en dansende Surinamers uit Amsterdam-Zuidoost.

De documentaire drijft vooral op vertedering voor de stralende jongeren met hun even naïeve als bewonderenswaardige dadendrang. We zien ze in de zomerzon door de flatwijk lopen, optreden op het Kwakoe Festival en Sail 2000. Van Dam laat haar hoofdrolspelers in hun waarde.

De drie talentjes krijgen les van de zangpedagoog Rudi Duurvoort die reeds verschillende, tamelijk bekend geworden artiesten, zoals die van Dignity, opleidde. Duurvoort, een rustige donkere man met plukjes grijze baard op zijn kaken, leert de jongeren niet alleen zingen, maar ook hoe ze zich moeten presenteren. Hij laat zijn leerlingen swingend playbacken met een flesje Spa blauw als nepmicrofoon. Vreemd genoeg komt Duurvoort zelf niet aan het woord over zijn ijvere leerlingen.

Verreweg de meest ambitieuze van de drie is de veertienjarige Rashid McDonald. In de openingsscène zien we hem voetballen op straat in een Braziliaans shirt met 'Ronaldo' op de rug. Als het aan zijn 'beste wel happerige' producent ligt, mag Rashid binnenkort niet meer voetballen, want dat is te kinderachtig voor een echte artiest. De producent heeft het al over "mediatraining" en "heropvoeding". Voortaan moet Rashid zich als een 'product' gedragen. Rashid vindt dat heel normaal: "Mensen moeten me kopen. Net als Melkunie of cola." De arme Rashid neemt zijn prille loopbaan veel te serieus, waardoor het spelplezier er nu al is uitgeramd. Hij wordt rondgereden door zijn nóg ambitieuzere moeder, die haar oogappel naar talentenjachten stuurde toen hij amper zes was.

Tegenover de zakelijke aanpak van Rashid zet Van Dam de zang- en dansgroep van Marlou Gezins. Deze meiden gedragen zich veel amateuristischer, maar hebben wel de charme behouden van het groepje vriendinnen op het schoolplein. Beroemd worden is hun droom, maar je moet er vooral "geen big deal" van maken. Gedenkwaardig is het moment waarop, tijdens een belangrijk optreden, de mollige Marlou van het podium stapt omdat het koordje van haar bovenstukje knapt. Marlou versaagt niet, repareert het mankement, en hervat breed lachend de wulpse dans. Haar vriendin zegt na afloop: "Eindelijk is het een keer een beetje goedgegaan, ondanks dat haar topje losging."

Ik word beroemd wordt meer dan een vertederende impressie als Van Dam verband legt tussen het streven naar beroemdheid en het leven in een zwart getto. Marlou is bijvoorbeeld gaan dansen omdat ze uit een "stroeve thuissituatie" komt. De derde zangeres die Van Dam volgt, Helga van Hetten, is wat dat betreft het interessantste omdat ze niet alleen Whitney Houston nadoet, maar ook autobiografische nummers schrijft. Ze vertelt dat ze, toen ze eenmaal in Nederland belandde, opeens mensen ging missen die ze nooit had gemist, zoals haar vader die wegliep toen ze een baby was. In het Surinaams zingt ze hem toe: "Papa, als je wist dat je niet zou blijven/ Waarom heb je me dan verwekt?/ O Papa/ Respect voor mannen heb ik nooit gekregen."

De Surinaamse nachtegalen hopen ongetwijfeld stiekem dat deze documentaire ze alvast een beetje beroemd maakt. Van Dam heeft daar een stokje voor gestoken door de jonge helden niet van een naam te voorzien als ze in beeld komen. Ook een voice over met informatie ontbreekt. Dat Ik word beroemd over Surinamers in de Bijlmer gaat, is dus onder voorbehoud.

Ik word beroemd, zondag, Ned.3, 19.30-20.30u.

( a d v e r t e n t i e s )