Door onze correspondent ANIL RAMDAS
NEW DELHI, 3 JAN. Met een grote lap bij wijze van sjaal over de schouder verschijnt hij voor de deur, de kleren die onder een boom op de straathoek zijn gestreken in de hand. Monty, zegt hij dat hij heet. Eigenlijk Suresh, maar ze noemen hem Monty. Hij is de meest bekwame strijkgoed-bezorger die er is, geeft hij toe en hij lacht er guitig bij. Hij kan de bedragen in het Hindi en in het Engels zeggen, hij vergist zich nooit in het adres, de pyjama van de buurman zal zich nooit in jouw bundel bevinden, maar bovenal beschikt hij over een fiets. Een kinderfiets met brede banden en versierde spaken. Hij racet ermee door de wijk, zorgt in het zand voor de langste remweg, schopt de standaard nonchalant naar beneden en kondigt zich aan door luidruchtig op de deurbel te drukken.

Voor de fiets heeft hij vier jaar gespaard. Hij is elf, maar hij klinkt zo volwassen dat het niet vreemd is als hij het over 'vroeger' heeft. "Vroeger was het leven zwaar", zegt hij. Zijn moeder zocht deze baan voor hem, ver van huis. Elke dag neemt hij de bus om zeven uur en is hij om acht uur op het werk. Hij moet de kolenkachel aansteken waarop de strijkbouten worden gewarmd, de draden spannen waaraan de overhemden zullen hangen en gekleurde stukjes katoen rijgen aan de kleren zodat ze niet door elkaar raken. Dat laatste vindt hij minder, zegt hij, "het is vrouwenwerk".

Daarna mag hij gaan ontbijten, wat hij doet bij de dhaba, een soort wegrestaurant, waar de maaltijden vijf tot tien rupees kosten. Voor twee Nederlandse stuivers heeft hij dus een warm ontbijt, dat bestaat uit vier chapati's (kleine, drooggebakken roti's), roerei met groenten en een kommetje linzen. Zelfs voor een volwassene is dat veel, maar Monty krijgt het op. Hij kan dan het middagmaal overslaan en twee stuivers besparen. Van zijn dagloon houdt hij dan ongeveer anderhalve gulden over, waarvan hij thuis een gulden afstaat.

De twee overgebleven kwartjes zette hij jarenlang op zij voor zijn fiets, zijn kostbaarste bezit. Hij neemt hem niet mee naar huis, om te voorkomen dat ze die in tijden van grote nood verkopen. "Het zijn onbetrouwbare mensen, die familieleden van me", zegt hij zonder een spier te vertrekken. "Een gulden moet ik betalen voor een maaltijd en een slaapplaats, dat is veel."

Monty's vader is een beetje aan de drank, blijkt, een oudere zus bedelt wat, want ze heeft een kind en is ongehuwd, en zo zijn er meer miskleuntjes in de hut waarin ze verblijven. Alleen zijn moeder deugt, als je Monty moet geloven. Ze geeft hem 's avonds het lekkerste van het eten, omdat hij de enige constante bron van inkomsten is. Zijn oudste broer zit voor twee jaar vast, nadat hij de familie ineens rijk had gemaakt met een gestolen tv-toestel.

Zoals Monty zijn er ongeveer zeventig miljoen in India, rekende de UNESCO uit, kinderen tussen vijf en veertien jaar die niet naar school gaan. Dat is een derde van het totaal en toch een flinke vooruitgang ten opzichte van tien jaar geleden: toen ging de helft van de leerplichtigen niet naar school. De projecten die gericht zijn op kinderen als Monty zijn redelijk succesvol. Maar Monty zelf heeft er geen boodschap aan. "Ik kan rekenen en Engels spreken", zegt hij met schorre stem. Want de laatste tijd rookt hij veel. Die twee kwartjes die hij nu overhoudt omdat hij zijn fiets al heeft, besteedt hij aan sigaretten en de bioscoop. "Ik heb ook recht op mijn vermaak", zegt hij terwijl hij de sjaal weer om zich slaat en op zijn fiets stapt. Met grote vaart rijdt hij de duisternis in, hij moet nog langs drie huizen, vóór negen uur.

( a d v e r t e n t i e s )