NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

CAROLIEN ROELANTS
Nazareth is de grootste Israëlisch-Arabische stad. Sinds Israëlische Arabieren zich in oktober volop lieten meeslepen in het Palestijnse protest tegen Israël, is, zoals dat pleegt te gaan, in de media zeer veel aandacht besteed aan hun ondergeschikte positie in de joodse staat.

Hoe de Arabieren altijd als tweederangsburgers zijn behandeld. Hoe hun gouden bergen worden beloofd als joodse leiders (in spe) hun stem nodig hebben. Hoe die gouden bergen altijd aan de einder blijven. Hoe de Israëlische Arabieren daar nu niet meer in berusten en hun rechten opeisen.

Je verwacht dus dat de documentaire van de in Nazareth geboren filmmaker Hany Abu-Assad Nazareth 2000 dit thema verder uitdiept. Maar dat is niet zo. De documentaire gaat helemaal niet over de discriminatie van de Israëlische Arabieren. Israël speelt er zelfs een ondergeschikte rol in. En met Kerstmis heeft de film ook al niet te maken.

Nazareth is een van oorsprong christelijke plaats, maar zoals overal in het Midden-Oosten is de islam er opgemarcheerd. In 1948 waren er nog 50 procent moslims, 50 procent christenen, maar nu is van de 60.000 inwoners ruim 70 procent islamitisch. Aan de hand van twee lokale pompbedienden vertelt Hany Abu-Assad over de inter-Arabische twist die de stad de afgelopen paar jaar heeft verscheurd - en die ook de internationale media heeft gehaald - over de bouw van een moskee pal voor de Basiliek van de Aankondiging. Het is het verhaal van de manier waarop de fundamentalistische islam handig weet in te spelen op de moderne gemeentepolitiek, en onderweg de stad verscheurt. Het gemeentebestuur, dat de vooruitgang in het vaandel draagt, ziet het jaar 2000 naderen, en weet: Nazareth, waar de maagd Maria door de engel Gabriël de geboorte van Jezus aangekondigd kreeg en waar Jezus zijn kindertijd doorbracht, moet hier groots op inspelen. Dat wil zeggen, een bezoek van de paus regelen en het geheel economisch benutten. In dat kader komt ook het plan tot stand om de dicht opeen gebouwde stad wat lucht te geven door twee pleinen aan te leggen. Een daarvan moet voor de basiliek komen. Daarvoor moet een school wijken, in de buurt van het graf van Shab el-Din, neef van de legendarische moslimstrijder Salah al-Din. Dat graf is heilige islamitische grond en de lokale Islamitische Beweging - die volgens de burgemeester in een tijd van groeiende welvaart gewoon gebrek heeft aan echte campagnepunten - vraagt zich dan af: is die school eigenlijk ook geen heilige grond? Haar conclusie is natuurlijk: ja, en het conflict is geboren. De Islamitische Beweging bedenkt immers dat er geen plein moet komen maar weleen moskee, de moskee van Shab el-Din.

De paus komt eraan te pas en de Palestijnse leider Yasser Arafat bemoeit zich ermee - met hem willen de fundamentalisten trouwens helemaal niets te maken hebben - maar toestemming voor de moskee komt er, zij het een kleinere dan de fundamentalisten eisten. Op het intermenselijk niveau leidt het ertoe dat de twee pompbedienden na een nauwe samenwerking van 18 jaar uit elkaar gaan. Het is interessant maar altijd een beetje treurig als je micro ziet wat politieke manipulatie uitricht. Maar in elk geval een nuttige aanvulling op de berichtgeving in de krant.

Nazareth 2000, Ned.3, 21.00-22.00u.

( a d v e r t e n t i e s )