Terwijl actievoerders werden verwijderd leerde de schooljeugd demonstreren. Genoeglijke blokkades vanochtend in Dodewaard.

Door onze redacteur JANNETJE KOELEWIJN

DODEWAARD, 14 DEC. Elise haalt een pop zo groot als een baby uit de achterbak van haar Toyotabusje en legt hem in een kinderwagen. Het gezichtje is zwartgeblakerd, de kleertjes zijn gescheurd. Onder de matras stopt Elise een cassetterecorder. Er zitten bandjes in van het radionieuws na de ramp bij Tsjernobyl. Boeren in het Westland wordt aangeraden de spinazie van het land te halen en te vernietigen. "Mensen vergeten snel", zegt ze. Ze loopt naar de blokkade op de hoek van de Waalbankdijk en de Kerkstraat. Daar zitten vier actievoerders op de weg. Hun handen zitten vast in oliedrums waar beton in is gegoten. Om hen heen staan twintig ME'ers. Het is kwart voor negen, een snijdende wind komt van over de rivier. Verderop schittert de kernreactor van Dodewaard in het vroege zonlicht. Over ruim een uur moet het transport met splijtstof naar Vlissingen vertrekken.

"Ha Zasulitsja", zegt Elise, "Heb je het koud?" "We moeten hier weg", zegt Zasulitsja. "We hebben vijf minuten gekregen." "En jullie gaan zeker niet hè?", zegt Elise.

Elise was van plan om over de dijk naar de kernreactor te lopen, maar ze blijft staan. "Misschien moet ik ondersteuning geven."

Een klasje schoolkinderen komt eraan, met spandoeken. Wij zijn tegen kernenergie. Ze gaan bij de politiemannen achter het hek staan. "Ze moeten leren dat ze in dit land hun mening mogen geven", zegt hun meester. Hij nam alleen de kinderen mee die toestemming hadden van hun ouders. Om kwart over negen gaat de leider van de ME'ers voor de vier actievoerders staan. "Dames en heren, ik vorder van jullie dat jullie weggaan. Anders wordt u aangehouden. "

'Auauau', brult nu Zasulistja

Zasulitsja, ze heeft die naam aan zichzelf gegeven, begint hard te zingen. Stand up, make your choice. "Goed afdekken", zegt ME- leider tegen zijn mannen en vrouwen. "En denk om de oren."

Ze pakken branddekens en leggen die over de actievoerders heen. "Zitten jullie zo goed? Goed naar voren leunen hoor, anders krijg je vonken in je gezicht." Op hun hoofden krijgen ze oorbeschermers. Dan zet een van de ME'ers zijn snijbrander aan en begint de oliedrums open te zagen. "Auauauau", brult Zasulistja. "Mijn armen breken."

"Lig niet te zeiken", zegt de ME'er. "Ik raak je geeneens aan." Hij pakt zijn zaklantaarn om in de drum te kijken.

Elise trekt een zwart masker met witte puisten erop over haar gezicht heen. Ze zet een bord neer met foto's van baby's die na Tsjernobyl werden geboren. Lijfjes zonder armen, mismaakte gezichten. Het klasje schoolkinderen rilt. " Die vrachtwagen mag niet rijden", zegt Jeffrey. "Als kernafval vrijkomt, sterven mensen ."

"Dat transport is niet erg", zegt Elise. "Ik wil weten wat ze er in Sellafield mee gaan doen." Sellafield is de opwerkingsfabriek in Sellafield waar de splijtstof uit Dodewaard moet worden verwerkt. "Ik wil weten of Sellafield connecties heeft met een wapenindustrie. Van het plutonium kunnen kernwapens worden gemaakt."

Om kwart voor tien zijn de vier actievoerders losgemaakt. Ze laten zich naar het politiebusje slepen. Elise loopt met de kinderwagen in de richting van de kernreactor. Het schoolklasje mag van de meester mee. Daarachteraan lopen Femke en Peter van het Groene Front. Ze bellen met hun collega's die bij de blokkade aan de andere kant van de kernreactor waren. Daar zijn vijf mensen aangehouden. "Actie mislukt", zegt Peter. "Hopelijk kunnen ze in Vlissingen wat doen."Femke: "Weet je dat Greenpeace het schip geënterd heeft?". Elise begint stand up te zingen. De kinderen kennen ook een lied. We want more, we want more. Het is half elf als het transport naar de E15 richting Gorcum en Rotterdam rijdt. Om de paar kilometer staan politiewagens langs de weg. De vreachtwagen komt om een uur aan, volgens plan. In VLissingen, Veere, Borsele en Dodewaard, geldt tot vrijdagavond een noodverordening.

( a d v e r t e n t i e s )