NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
'Bloed in de polder' was in 1995 de naam van een filmprogramma in Teatro Popular in Rotterdam. In de hoop hun onvermoede talenten aan de wereld kenbaar te maken, stuurden amateurfilmers uit heel Nederland hun horrorfilmpje op. Aanmeldingen genoeg, waarbij vooral twee fanatieke filmers uit Gouda opvielen, die op een zolderkamertje al jarenlang rare rubberen monsters bleken te bouwen. De meeste films waren nogal knullig, maar intrigerend was het wel, het idee dat er vanuit de raarste hoeken ineens een Ed Wood of Tim Burton zou kunnen opstaan.

'Bloed uit de Biesbosch' zou een slogan kunnen zijn voor The Johnsons, de occulte griezelfilm van Rudolf van den Berg (De avonden, For my Baby), naar een scenario van Leon de Winter. Naast De lift en de lachwekkende zeperd Intensive care is dit de derde Nederlandse horrorfilm die ooit is uitgebracht, wat gerust een nogal magere score mag worden genoemd. De talentenjacht van Popular heeft zijn vruchten nog niet afgeworpen.

The Johnsons begint met een opwekkende tekst waar griezelauteur H.P. Lovecraft zijn hand niet voor om zou draaien: tijdens een expeditie in 1934 naar een Indianenstam in de Amazone stuit de leider op een hol- ogig embryo in een kristal, dat de 'Meester van de nacht' en de 'bron van alle Kwaad' wordt genoemd en dat onder geen beding mag worden verplaatst. Als dit wel gebeurt zal de aarde 'voorgoed worden gehuld in duisternis'.

Vervolgens komen twee verhaallijnen bij elkaar in de Biesbosch, waar zeven identieke, griezelig-kale jongens in een zwaarbewaakt fort zijn opgesloten, omdat ze op hun zevende jaar een bloedbad hebben aangericht in een kindertehuis. Als een fotografe (Monique van de Ven als toffe moeder) en haar dochter (het debuut van Esmee de la Bretonière) in het natuurgebied gaan kamperen om de zeldzame Kwak te fotograferen, breekt de hel los.

Veel spektakel moet hier niet bij worden verwacht. Op een aantal suggestief-spannende scènes en een bloederige confrontatie met een broodmes na, concentreert The Johnsons zich op een diepzinnig bedoelde psychologische verklaring voor de nachtmerries van de veertienjarige dochter: ze is bang voor het bloed van haar eerste menstruatie, en dus bang om volwassen te worden. Eenzelfde angst die ook The Johnsons kenmerkt, met als hoogtepunt de groteske, onbedoeld hilarische finale.

The Johnsons (R. van den Berg, 1992, Ned.), Net5, 23.25-1.15u.

( a d v e r t e n t i e s )