NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Op Rijk de Gooyer na ken ik geen Nederlandse acteur die de ploert wil uithangen bij een comedy. Geen Boze Buurman (Ja zuster, nee zuster) of kankerende opa (One foot in the grave) waar de kijker zich bij kan verkneukelen en zich tegen kan afzetten.

Nederlandse acteurs willen op straat en aan de tap graag herkend worden als grappige goeierds. En met de huidige gespannen arbeidsmarkt zal het ook wel niet lukken om iemand tot het komische kwaad te drijven. Vandaar dat het genre comedy in Nederland nauwelijks bestaat, bij gebrek aan persoonlijke tegenstellingen. Er zijn weinig echte komedianten. Wel zijn er veel dramaseries waar wel eens bij kan worden geglimlacht. Het in Nederland als comedy bekend staande All Stars over een voetbalteam kreeg maandag in New York geen prestigieuze Internationale Emmy voor comedy maar voor drama. De bekroonde aflevering handelt, zoals meestal, om een bekering, een dubbele zelfs. Niet alleen ontdekken de Hollandse jongens dat er goeie Duitsers zijn, ook mongolen zijn best wel aardig. Eind goed, al goed. Het doet me denken aan de Oscar-bekroning van de Nederlandse feministische film Antonia. Moralisme is een mooi exportproduct, zelfkritiek niet. "Als je een prijs wil winnen in Amerika, dan moet het over joden gaan of over homo's of over mongolen, dat doet het goed", zei speler Jack Wouterse tegen Nova naar aanleiding van het succes van All Stars.

Nou vond ik de bekroonde aflevering (42 landenjury's) beter dan normaal. Het Durgerdamse team zou Duitsers op bezoek krijgen en bereidt zich voor met affiches van het bombardement op Rotterdam en pseudo-nazistisch gegil. Als de bus uit Duitsland komt, bonst de clubvoorzitter op de deur en roept hij Aufmachen. Hij schrikt als er mongolen uit komen. "Ich habe es nicht gewusst", zegt hij. Wel grappig maar dan op kleedkamerniveau. Ik verlang dan terug naar Fawlty Towers en de anti-Duitse aandoening die Basil (John Cleese) kreeg bij Duitse hotelgasten. Hij was niet begonnen met anti-Duitse grappen maar had zich juist voorgenomen om zich netjes te gedragen. Maar eenmaal aan de restauranttafel met Duitse gasten kan hij het niet helpen en begint aan hij nazi-achtige kreten uit te stoten en zijn rechterarm op te heffen op die onnavolgbare John-Cleese-achtige manier. Telkens als ik het weer zie, kan ik mijn lachen niet houden. Het zit hem ook in de typisch Britse spanningsboog: Cleese gedraagt zich slecht ondanks zichzelf. Hij kan zich niet inhouden. Alle kijkers kennen die spanning tussen onze goede voornemens, de eisen die de buitenwereld aan ons stelt, en onze slechte neigingen. In een hotel als Fawlty Towers konden die heerlijk worden uitgewerkt. De jongens van All Stars hadden daarentegen al in de eerste helft hun anti-Duitse kruit verschoten. De spanning was er uit. Je wist dat het daarna alleen maar saaier zou worden want je ziet van mijlenver aan komen dat ze door de bocht zullen gaan. De Duitse regering en de vereniging voor Down Syndroom hadden de aflevering kunnen subsidiëren.

Ik moest vaak de video terugdraaien omdat ik de grappen niet kon verstaan. Ze zijn vaak te snel en worden er niet op de Angelsaksiche manier met komische regie- en acteeraccenten uitgelicht. De buitenopnamen op het voetbalveld zijn mooier dan het bij comedy gebruikelijke studiowerk, maar maakt goede geluidskwaliteit moeilijk. Ook de naakte gesprekken onder de kleedkamerdouche zijn apart. Visueel is er meer te beleven dan in tekst. Buitenlandse jury's moeten bij deze aflevering van de ene verbazing in de andere vallen en soms juist weer niet. Niet alleen Nederland is anti-Duits. De pogingen om hasj te verkopen aan Duitsers horen bij het eenvoudige beeld dat het buitenland heeft van Holland. De Duitse mongolen zijn een vondst met een twijfelachtige kant: Duitsers zijn wél aardig als slachtoffer van een aandoening. De tekst is nooit te missen want ondertiteld. Nu wil ik nog eens heel hard kunnen schaterlachen. Comedy moet slechter.

( a d v e r t e n t i e s )