Voetbaltrainers kijken de andere kant op zodra hun spelers over de schreef gaan. Zoals het geval-Bruggink zaterdag illustreerde.

Door onze redacteur GUUS VAN HOLLAND

ROTTERDAM, 21 NOV. Elleboogstoten en Schwalbes, wekelijks zijn deze uitwassen op de voetbalvelden te zien. De ene speler die de andere met zijn onderarm in het gezicht slaat en de aanvaller die bij een duel op de grond valt alsof hij is geschopt of geduwd - het zijn vormen van spelverruwing die voor grote opwinding zorgen.

Menigeen spreekt er schande van, maar niemand die het kwaad uitroeit. Scheidsrechters en tuchtcommissieleden staan machteloos. Niemand lijkt van plan deze verruwing te stoppen. Het slachtoffer van vandaag is de dader van morgen. De speler of diens trainer die vandaag moord en brand schreeuwt, slaat morgen meedogenloos terug of sluit de ogen wanneer een medespeler zich te buiten gaat aan vandalisme.

Ook de media wensen steeds meer buiten het signaleren van gepleegde overtredingen en verklaringen van dader en slachtoffer nauwelijks nog aandacht te besteden aan spelverruwing. Kritiek op dader en diens medestanders wordt vermeden, uit vrees voor een reprimande van de beschuldigden en hun voorlichters of vooral voor verbanning uit de voetbalwereld (relaties worden verbroken, interviews onmogelijk gemaakt).

Aandoenlijk zijn de verklaringen van spelers die deze overtredingen maken, lachwekkend de verklaringen van hun trainers. Weleens de laatste tijd een trainer horen zeggen dat hij zijn speler die zojuist een cruciale overtreding (elleboogstoot of Schwalbe) heeft gemaakt, duidelijk zal maken dat zijn gedrag ongewenst is of zal straffen? Slechts enkele trainers wil toegeven dat zij zich schamen voor het gedrag zijn spelers.

Bondscoach Van Gaal durfde vorige week te beweren dat Hasselbaink geen rode kaart had verdiend nadat toch duidelijk was dat deze zich misdroeg jegens Hierro alvorens de Spanjaard wraak nam met een kopstoot. Van Gaal, die zich in het verleden opwierp als bestrijder van het kwaad, nam het op voor zijn speler. Dat Hasselbaink zijn misdaad ontkende, moet te maken hebben met de mores die hij heeft opgedaan in de voetbaljungle. Dat Hasselbaink publiekelijk werd gesteund door Van Gaal, lijkt niet bevorderlijk voor de zuivering van het voetbal.

Trainer Gerets van PSV stond als voetballer bekend als een vuurvreter, een voorbeeld voor menig medespeler. De manier waarop deze hartstochtelijke Belg voetbal beleeft, werkt nogal aanstekelijk. Tot aan de grens, of liever net erover, dat is wat ieder (voetballend) mens begeert. Regels zijn er om getoetst te worden, nietwaar?

Afgelopen weekeinde zag Gerets dat zijn speler Bruggink tegenstander Van Gessel met zijn onderarm vol in het gezicht trof. Iedereen zag het in Heerenveen, iedereen zag het later op televisie. Bruggink haastte zich na afloop te zeggen dat hij de actie onbewust had gepleegd. Beter was geweest, wanneer hij in plaats van de vermoorde onschuld te spelen schuld had bekend. Nog beter was geweest als Gerets de actie had veroordeeld.

Gerets zou het voetbaldier Gerets niet zijn, wanneer hij Bruggink niet had gesteund. Hij gaat ervan uit dat een wedstrijd alleen kan worden gewonnen met messen in de scheenbeschermers. Zoals bijvoorbeeld zijn 'voetbalzoon' Van Bommel zich in het veld gedraagt is onbetamelijk. Dit grote talent maakt vaak zware overtredingen. Weinigen die zich eraan storen, velen die, zoals Gerets en commentatoren, wijzen op de mores van het internationale voetbal waarin het recht van de brutaalste overwint.

Wat blijft is de vraag welke waarden en normen nog gelden in de voetbalwereld. Moeten we als liefhebber van het 'edele' voetbalspel gedogen dat de commerciële invloeden niet meer zijn te stuiten en de zware overtredingen als noodzakelijk kwaad worden beschouwd? Moeten we de subjectieve verklaringen van Van Gaal en Gerets voor lief nemen? Moeten we de laffe media nog serieus nemen? Of is de voetbalwereld gewoon een bende waarin alle betrokkenen elkaar steunen, niemand elkaar bekritiseert in de hoop er een gezonde en aantrekkelijke gemeenschap van te maken?

Duidelijk moge zijn dat voetbal met zijn elleboogstoten, Schwalbes en ander gerotzooi met afspraken geen wereld is die vrolijk stemt al denkt menig simplistische geest er anders over. Gerets en zijn vrienden mogen dan menen dat hun gedrag leidt tot eeuwige roem, rijkdom en mogelijk absolutie, mensen die menen dat sport net als al het andere in de samenleving alleen nog een gevecht tussen bedriegers haken af wanneer ze deze beelddragers en hun geestverwanten in de media zich zien gedragen alsof sport bijdraagt tot een gezonde geest.

( a d v e r t e n t i e s )