'Rossini blijf ik altijd trouw'

Mezzosopraan Vivica Genaux maakt deze maand haar debuut bij De Nederlandse Opera in Rossini's Barbier.

Door MISCHA SPEL

AMSTERDAM, 9 NOV. "Ik heb in vele Rossini-producties gezongen, maar geen daarvan vergde zoveel rennen en springen als deze. Ik ben zeker vijf kilo watergewicht verloren!" Nog acht maal is Vivica Genaux deze maand te zien als Rosina in Rossini's Il Barbiere di Siviglia in het Muziektheater. Genaux (29) is een van de meest opvallende representanten van haar stemtype en generatie. Met haar ravenzwarte haren met blauw accent ("mijn rebelse kant"), slanke leest en open blik oogt ze als een gedroomde Rosina. Jeugdig, lenig, en met een wulpse sprankeling door haar herfstige timbre en wellustig klokkende coloraturen.

Genaux zong de titelheldin in La Cenerentola, deed de afgelopen vijf jaar mee aan meer producties van Il Barbiere dan je op één hand kunt tellen en gaf gestalte aan verscheidene travestierollen in de overige komische opera's van Rossini. "Ik had het geluk dat Rossini aan het begin van mijn loopbaan op mijn pad kwam," glimlacht ze. "Rossini is, net als Mozart, een veilige componist voor jonge zangers. De coloraturen verdoezelen beginnersfoutjes en helpen tegelijkertijd om de techniek te ontwikkelen. Mijn eerste jaar op het podium heb ik uitsluitend Rosina gezongen. Vijf Barbiers in één seizoen. Dat klinkt geestdodend, maar het was heerlijk. Als beginnend zanger voel je je op het podium als een hert in de koplampen van een auto. Verstijfd van angst. Door gewoon stug een heel seizoen de rol van Rosina te zingen, leerde ik mijn podiumkoorts te bedwingen."

De eerste rol die ze zong, was die van Eliza Doolittle in een schoolproductie van My Fair Lady. Genaux: "Het cultureel leven in Fairbanks, Alaska, is zeer levendig. Bijna iedereen is actief in een koor of orkest om niet gillend gek te worden van het gebrek aan daglicht. Zelf had ik negen jaar vioolles, deed aan ballet, zat op aerobics en zong in twee koren. Daar kwam nog bij dat het Russisch luchtruim tijdens de Koude Oorlog was gesloten. Alle artiesten op tournee naar Azië moesten over onze stad vliegen, en knoopten daar vaak dan maar een optreden aan vast. Van Cab Calloway tot de Wiener Sngerknaben."

Naast komische en serieuze opera's van Rossini, verbreedt Genaux haar repertoire nu met barokopera. Begin december soleert ze in Hndels Arminio. "Barokopera is voor mijn stem wat een lekker zittende want is voor mijn hand," legt Genaux uit. "Het gaat vanzelf. Ik was aanvankelijk erg bang dat dirigenten me 'authentiek' en zonder vibrato zouden laten zingen. Ik sta midden in de belcantotraditie, en dat wil ik zo houden. Maar het viel mee. En als ik mag zingen op mijn manier, kan ik in barokmuziek veel meer van mijn ziel en zaligheid kwijt dan ooit in Rossini. Rossini draait om teamwork, om de wisselwerking tussen de personages. In barokopera ben je op jezelf aangewezen, en ligt veel meer nadruk op de solo-aria's. Dat is een zware verantwoordelijkheid, en dat is ook de reden dat ik het liefst jonge mannen of vrouwen gestalte geef. De Nederlandse Opera bood mij als vervolg op Rossini de titelrol in Giulio Cesare van Hndel aan, maar ik heb dat aanbod afgeslagen. Hoe moet ik, als jonge vrouw, me verplaatsen in een wereldheerser van 50-plus? Hndels Arminio is een vergelijkbaar geval. Een oude koning, voor wie het leven geen geheimen meer kent. Ik vind dat moeilijk voorstelbaar.

"Mijn voornaamste wens is nu mijn barokrepertoire buiten Hndel uit te uitbreiden. En dan, over enkele jaren, hoop ik op de wat dramatischer mezzorollen van Bellini en Donizetti. Die komen vanuit vocaal oogpunt nu binnen mijn bereik. Maar Rossini blijf ik altijd trouw. Zijn muziek laat zich zingen als een gulden middenweg tussen de barok en het late belcanto. Een componist bij wie het steeds weer buitengewoon prettig thuiskomen is!"

Arminio van G.F. Hndel (concertant) wordt op 2/12 uitgevoerd in het Concertgebouw, Amsterdam. Res.: (020) 6718345

( a d v e r t e n t i e s )