NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Bedrijven vechten hard terug tegen het populaire Breekijzer, waarin Pieter Storms met cameraman en teleurgestelde consument kantoren binnendringt. En met succes. De strijd wordt spannender en de koffie staat minder vaak klaar voor Storms.

Gisteren moest hij van poppenkastpoppen gebruik maken voor een reconstructie omdat de Amsterdamse rechter hem had verboden het boze gesprek met de directeur van een alarmcentrale ("wij hebben er alles aan gedaan") uit te zenden. Een Nederlander had tijdens zijn vakantie in Cannes een hartstilstand gekregen en kon met zijn coma alleen in een Antwerps ziekenhuis terecht waar hij al drie maanden lag. In Nederland was geen plaats. In plaats van de naam van de alarmcentrale en de verzekeringsmaatschappij kwam er een piepje. Storms wist het Academisch Ziekenhuis Leiden binnen te dringen, maar een nonchalant kauwgum kauwende woordvoerder wilde best ploertig zijn voor de camera. Storms kwam niet verder dan de cadeauwinkel bij de ingang. Woordvoerder op quasi-medelijdende toon: "Wilt u dat ik voor u ga kijken of er een bedje is? Weet u hoe de gezondheidszorg werkt? U begrijpt er niets van. Er valt niets te regelen." Storms: "Ik wou vragen of u een bed heeft."

Woordvoerder: "Doe niet zo zielig man. Natuurlijk zijn er bedjes, maar daar horen mensen bij."

Storms wijst naar de patient: "En dit is Jos en haar man is ook een mens. En die zou heel graag..."

Woordvoerder: "...en die zou heel graag om de hoek verpleegd willen worden. Dat willen er zoveel. En dat kan niet. Dan moet u naar mevrouw Borst gaan, want er is een capaciteitsprobleem."

Storms: "Hou nou eens op met me naar de politiek te sturen. We hebben een direct probleem en we willen graag een oplossing."

De woordvoerder kauwt nog een paar keer met de handen op de rug: "U hebt de oplossing? Waarom dan? Omdat je een televisieprogramma maakt?" Storms droop af en uiteindelijk wist de directeur van de piep- verzekeringsmaatschappij 24-uurs thuiszorg in Nederland te organiseren. Veel inzicht in het beddentekort krijgt de kijker niet. De politieke dimensie van het probleem gaat verloren. Nederlanders kunnen naar Cannes en de Canarische eilanden vliegen dankzij de lage ziektekostenpremie. En België, land van thuisblijvers, doet de verpleging. Wat een toestand. Het gaat ook niet om uitleg, maar om de Oplossing van Ridder Storms, de vleesgeworden agressie van de door hulplijnen en afpoeierbrieven gefrustreerde consument. Geen discussie, geen flauwekul, geen politiek, maar hier, nu. In De Telegraaf las ik dat de Amsterdamse rechter namens een verzekeringsmaatschappij een stalking-verbod aan Pieter Storms had opgelegd. Meer succes had Storms bij de directeur van kabelmonopolist UPC die in een pr- sinterklaasstemming was. Hij was meteen naar beneden gekomen. Een dubbeldekbus vol boze klanten kreeg een jaar lang gratis ISDN omdat de UPC-kabel niet of te traag werkte. Eindelijk gerechtigheid. Een ander commercieel spektakel: Barend en Van Dorp lieten fragmenten zien uit het huwelijk van Stefan en Coby, het paar uit Ja, ik wil een miljonair. Ze zijn dus toch getrouwd. Moest wel, want anders zou er nooit een tweede aflevering komen. Hoeveel extra zou RTL ervoor over hebben gehad? Willibrord Frequin wilde van alle kijkersaandacht profiteren door een bos bloemen te presenteren, maar hij en zijn cameraman raakten in een fel handgemeen met lijfwachten. Daarbij vergeleken voelden de Kamerleden die helemaal naar Sidney waren gereisd voor de Paralympics zich bekocht. Op 2 Vandaag mochten Bert Middel (PvdA) en Theo Meijer (CDA) zich beklagen over het tekort aan televisie-aandacht. Erica Terpstra (VVD) was nog steeds in Sidney, in het oranje. "Schande," zei ze. Zou ze dit jaar wel eens in het Kamergebouw zijn geweest? Daar is ook televisie, maar minder leuk.

( a d v e r t e n t i e s )