NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Als dat de nieuwe strategie is van Varkens in Nood dan haak ik snel af. "Wat Dachau was voor de joden, is de vleesindustrie voor de varkens", zei de nieuwe ambassadeur van deze organisatie, zanger Robert Long. Gisteren was hij neergedaald uit zijn woonplaats Como en maakte hij de ronde langs televisieprogramma's om deze stelling te verdedigen, in Nova, Barend & Van Dorp en NL-Net. Averechtse aandacht die binnen een weekje is vervlogen. "Nu gaat de discussie niet meer over de varkens maar over Robert Long en zijn uitspraak", stelde Henk van Dorp vast.

Long antwoordde dat het de enige manier was om aandacht te krijgen. "We zitten in een doodlulcultuur", zei hij. Niemand wilde meer van hem horen maar als je "holocaust" of "Dachau" zegt, gaan alle microfoons en camera's open. Vervolgens de journalistieke zoektocht naar een boze reactie. Nova trof in een stal twee boze varkensboeren en een landbouwjournalist wiens opa in een concentratiekamp was gestorven.

Het regionale programma NL-Net had in Oss nog een boze jood gevonden maar verder bleef de verhoopte institutionele woede uit. Anders wordt het maar televisie-folklore. De naam Dachau heeft nog niet zulke religieuze betekenis gekregen dat niemand die ijdel mag gebruiken. Overbodig om, zoals die Ossenaar deed, nog eens te gaan beschrijven hoe erg Dachau of Bergen Belsen waren. Wat mij het meest aan de opmerking tegenstaat, is het gelijk stellen van dieren met mensen. Daar spreekt onaangenaam relativisme uit, hoe aardig en intelligent een varken ook is. Robert Long zal nooit een gerookt mensenbil verorberen. Hij eet daar in Italië wel Parmaham, zo bekende hij gisteren, en dat is rauw gerookt Nederlands varken. Iedereen die vlees eet, is medeverantwoordelijk voor het doden van dieren, wat al sinds mensenheugenis gebeurt. Dat slachten is de laatste tientallen jaren aan het oog onttrokken en daardoor ontstaat de illusie dat die cotelet in een kas groeit naast tomaten en komkommers.

De beelden van stapels varkenslijken tijdens de varkenspestepidemie maakten duidelijk dat er veel vlees wordt gegeten, meer niet. Het waren varkens die een paar maandjes eerder werden geëlektrocuteerd en wegens ziekte niet mochten worden opgegeten. In plaats daarvan gingen ze de "destructie in" en dat klinkt erger dan zo'n zacht piepschuimen bedje in de supermarkt. "Grijpers die varkens in containers flikkeren", zei Robert Long bij Barend en Van Dorp. "Vanaf het moment dat die beelden aan mij voorbij kwamen, kwam die vergelijking in mijn kop op." Hij had die vergelijking meteen weer uit zijn kop moeten dringen. Stapels varkenslijken wekken een onterechte associatie met stapels mensenlijken. Voor het voeden van tientallen miljoenen mensen zullen veel dieren gedood moeten worden. Het herhalen van de destructiebeelden in nieuwsprogramma's hebben de varkensindustrie veel kwaad gedaan maar maken weinig duidelijk over de essentie van het probleem waar Varkens in Nood op zou moeten wijzen. Niet de abrupte dood door slacht maar het leven van de varkens is inhumaan. Robert Long is geboren op een boerderij, waar volgens hem het varken wel een goed leven had. Maar als de beelden van een ouderwetse slacht zouden worden herhaald, met een in doodsnood trillend varken dat leegbloedt, zou er net zo goed algemene verontwaardiging ontstaan. Het vreselijke is juist dat aan dat leven in de moderne varkensstal zo weinig is te zien. In plaats van discussies over Dachau zou ik meer details willen weten. Mag het scharrelvarken wel scharrelen en wie bepaalt de voorwaarden? Nova heeft in twee uitzendingen de betekenis van het eco- keurmerk voor voedingswaren doorgeprikt: eco-sesampasta met DDT erin. Hoe zit het met het scharrelkeurmerk? Aardig nieuwsitem, mooi karwei voor Varkens in Nood. Ze staan daar maar, vastgeklemd tussen stangen in het donker, vol onzichtbare stress. En Robert Long maar dooreten, onder protest.

( a d v e r t e n t i e s )