NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Het warme, opgewonden 1989- gevoel komt weer boven als ik die onafzienbare massa's op Servische stadspleinen zie. Gezichten van onbedorven, idealistische jonge mannen die verkiezingsuitslagen voorlezen die ze buiten de regering om hebben verzameld. Worden dat archiefopnamen voor toekomstige heersers?

Netwerk interviewde de vertegenwoordiger van een vrijwilligersorganisatie die over het hele land was gaan tellen. Onderwijl werden die mensen gedwarsboomd door de veiligheidstroepen. Gek genoeg wordt die term "veiligheid" klakkeloos gebruikt in Nederlandse verslagen. De betekenis van het Engelse equivalent security forces tendeert meer naar het Duitse Sicherheit, de zekerheid dat je wordt vermorzeld als je ook maar één vinger opsteekt tegen het bewind. Door het toegegeven verlies van Milosevic raken die troepen hun zekerheid kwijt en dat helpt de democratie. Maandagavond zag ik J. Ristic, een medewerker, trawant van Milosevic, zeggen dat de verkiezingen werkelijk fantastisch waren verlopen en zo rustig, heel anders dan het buitenland dacht. Ristic heeft een echte boeventronie, een gezicht dat in het televisietijdperk niet meer kan. Een pr-adviseur zou die hangsnor hebben laten afscheren, frissere kleding hebben aangetrokken, die louche oogopslag hebben bijgewerkt. In een democratie moeten mensen zich opfrissen voor de kiezers maar in een dictatuur is dat minder hard nodig. Vrees aanjagen is een ander vak dan stemmen winnen. Zonnebrillen zijn geoorloofd en uniformen of de slepende tong van de oude Brezjnew. Het gezicht van Ristic straalde taaiheid uit en wreedheid, het routineuze vasthouden aan de macht. De Servische burger die zo'n hoofd vergelijkt met al die opgedirkte grijnsgezichten in het buitenland moet zich nog meer gevangen voelen in het gat van de wereld. Wat een contrast met de aantrekkelijke partijrede van Tony Blair ter demping van het brandstofoproer in zijn land. Aan het eind riep hij Milosevic nog even op om af te treden, de tekst op de autocue elegant uit-acterend, op zijn veilige spreekgestoelte. Toch moeten de Serviërs het in hun eentje doen.

Het Andere Gezicht analyseerde een Nederlands verschijnsel, even taai als Milosevic, de stijgende WAO-aantallen. Het was een portret van de verzekeringsarts Simon Knepper die ontslag heeft genomen bij de werkgevers-werknemers-organisatie LISV, omdat hij zijn werk niet langer zinvol vindt. Op zijn laatste werkdagen durfde hij wel een boekje open te doen. Iemand die dagelijks met uitvoering bezig is, kan meer inzicht bieden in de praktijk dan een op afstand staande politicus, een onderzoeker of de zoveelste voorzitter van een onafhankelijke commissie. Volgens Knepper houdt de WAO zich vooral bezig met wat een werknemer niet kan en niet met zijn mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Twee beoordelaars vertelden hoe ze het percentage arbeidsongeschikt van iemand moesten berekenen. Een directeur met rugklachten krijgt een hoger percentage arbeidsongeschiktheid toegewezen dan een metselaar, want die directeur verdiende meer en verliest meer inkomen. Dat moet worden aangevuld. Er gaat veel tijd in die beoordeling zitten, er lagen op die twee rekenende vrouwen nog 350 dossiers te wachten, hele archieven, stapels papieren onder een kapotte, knipperende tl-buis, mooi detail. Volgens Knepper allemaal verloren tijd die beter kan worden besteed aan herintreding. Helaas is de werkgever niet in herintreding van zieken geïnteresseerd, zei een directeur van een Arbodienst. Als de Arbo extra diensten aanbiedt om een zieke werknemer op te lappen, vindt de werkgever dat meestal te duur. Het was een reportage die de gebruikelijke clichés meed en de kijker nieuwe inzichten bood. Vroeger zag je nog wel reportages over arbeidsongeschikten aan wie ten onrechte een uitkering zou zijn geweigerd. Dat zou zich best kunnen voordoen maar bij de huidige, hoge aantallen is er geen kijker die het verhaal van zo'n niet erkende arbeidsongeschikte nog gelooft.

( a d v e r t e n t i e s )