Nu de sportieve grenzen van de mens in zicht komen, zien producenten hun kans schoon technologische vondsten aan de man te brengen. Sydney als laboratorium.

Door onze redacteur MARK HOOGSTAD

SYDNEY, 15 SEPT. Een dissident geluid kwam onlangs van niemand minder dan de wereld- en olympisch kampioen zelf. Op de vraag waarom hij afziet van het gebruik van de gestroomlijnde zwemoutfit waarmee zijn concurrenten tegenwoordig door het water razen, haalde Alexander Popov demonstratief de schouders op. "Ik heb mijn eigen huid", zei de Russische sprinter. "In Sydney sta ik in een zwembroek van dertig dollar."

Popovs weigering om in een hydrodynamisch pak aan de start te verschijnen betekent een lelijke streep door de rekening van zijn privé-sponsor Arena die, opgejaagd door Adidas (Equipment Full Bodysuit) en Speedo (Fast Skin), drie maanden geleden de zwemsport verrijkte met de Power Skin. Het product is een afgeleide van het elastische pak dat de concurrenten al eerder op de markt brachten, en zwemmers in staat stelt langer (en dus sneller) door het water te 'glijden'.

Toppers als Michael Klim, Pieter van den Hoogenband, Ian Thorpe, Inge de Bruijn en Jenny Thompson laten zich de kans niet ontnemen in Sydney, nu het pak zijn nut de laatste maanden heeft bewezen in trainingen en wedstrijden: het is, al is het maar voor hun gevoel, sneller en reduceert de weerstand in het water. Met name De Bruijn lijkt met haar nagenoeg feilloze techniek optimaal te profiteren van de wetsuit, die het lichaam van de nek tot de enkels als een tweede huid omspant.

Bij de introductie van het Fast Skin-model, zes maanden geleden in Athene, had producent Speedo onvoldoende pakken in voorraad om alle landen aan te kleden. Vandaag, één dag voor het begin van het olympisch zwemtoernooi, reikte de Australische firma de laatste pakken uit, aan zwemmers uit onbeduidende zwemnaties als Ivoorkust en Swaziland. De angst voor competitievervalsing - en daarmee een regen aan claims bij het Internationaal Sportgerechtshof CAS in Lausanne - is daarmee verdwenen, meent Speedo-medewerkster en voormalig olympisch kampioene Ada Kok.

Het revolutionaire zwempak heeft niet alleen bijgedragen aan de stortvloed aan records, het heeft de ingedutte zwemsport van een nieuw elan voorzien, menen kenners en volgers. Datzelfde geldt voor waterpolo, de sport die in Sydney aan de vooravond staat van een revolutie dankzij de introductie van een kunststof badpak, gemaakt van een stof die neoprene wordt genoemd.

Een aantal landen, waaronder de Verenigde Staten, heeft de laatste maanden hemel en aarde bewogen om in het bezit te komen van de nieuwe pakken. Het geheime wapen oogt als een schuimrubberen uitrusting ("Een soort Michelin-mannetjespak", volgens Kok) en voelt in het water aan als zeemleer. Met als gevolg dat het betere duw- en trekwerk, een vast ritueel in de waterpolobassins, in het olympisch bad vermoedelijk tot een minimum beperkt wordt. Dat zou een wezenlijke verandering van de sport (kunnen) betekenen.

Vraag is alleen welke landen het wapen daadwerkelijk zullen (durven) gebruiken. Ook de mannen- en een vrouwenploeg van Nederland heeft onlangs de beschikking gekregen over de gloednieuwe modellen. Tijdens oefenwedstrijden kwamen beide teams evenwel uit in de vertrouwde outfit: een zwembroek of badpak.

Het zwem- en waterpolopak zijn slechts twee voorbeelden van de opmars van de technologie in de sport. Nu de grenzen van het menselijk lichaam volgens sommige wetenschappers in zicht zijn gekomen, zien producenten meer dan ooit hun kans schoon om met behulp van onder meer de biomechanica hun technologische kennis aan te wenden. Sydney lijkt dezer dagen dan ook verdacht veel op een laboratorium. Slechts een enkeling houdt, niet zelden uit bijgeloof, vast aan traditionele kleding, ook al vergt de zucht naar olympische glorie tegenwoordig meer dan een uitgekiende trainingsaanpak en voedingspatroon.

Nieuw in Sydney zijn behalve de zwem- en waterpolopakken ook een schermschoen, ontwikkeld door Adidas, die de sporter meer grip garandeert. Bovendien dragen de schermers sinds kort verplicht een transparant masker, dat het aloude gaas voor de ogen vervangt. Een beter zicht is het gevolg voor de schermers, die in navolging van de judoka's nu ook in gekleurde pakken op de mat verschijnen om de commercie (lees tv-kijker) tegemoet te komen. De vertrouwde witte uitrusting is uit de mode.

Worstelaars zijn in Australië verplicht om in schoenen zonder veters aan te treden. Om zo te voorkomen dat deelnemers hun tegenstanders op oneigenlijke wijze tegen de grond werken.

In het wielrennen zet de trend zich door dat fietsen steeds lichter worden. Zo verschijnt de wereldkampioen tijdrijden, de Duitser Jan Ullrich, in Sydney aan de start met een tweewieler van titaan (trappers), aluminium (velgen) en carbon (frame). Het rijwiel weegt nu in totaal nog slechts 7,5 kilogram. Ullrich zou op basis daarvan ongeveer vijftien procent minder weerstand ondervinden dan zijn concurrenten.

Marion Jones, de Amerikaanse atlete die op vijf gouden medailles aast, zou een beroep kunnen doen op een Full Body Suit, het aerodynamische 'astronautenpak' van haar kledingsponsor Nike. Het Swift Suit waarmee de sprintster de afgelopen maanden experimenteerde, houdt de lichaamstemperatuur stabiel en vermindert de wrijvingsweerstand, wat haar snelheid en goede komt. Maar ook hier geldt: het is de vraag of Jones zich in de nieuwe outfit durft te hullen.

Voor Jones' collega, olympisch kampioen Michael Johnson, vervaardigde Nike een paar speciale loopschoenen. In plaats van de gebruikelijke elf heeft Johnson 'slechts' vijf spikes onder zijn schoenen zitten, waardoor het gewicht met 138 gram is teruggebracht. Eén nadeel hebben de 'wondersloffen': na twee keer kan Johnson ze weggooien.

( a d v e r t e n t i e s )