NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

FRANK NOË
Het beste onderwerp voor een goede satire ben je zelf. Waar satires over andere onderwerpen vaak stranden in voor de hand liggende grollen, biedt de persiflage van jezelf de mogelijkheid om werkelijk bijtend uit te halen naar het bekendste en intiemste onderwerp: jezelf. Zelfspot is intelligente spot.

Boomerang (1992, Reginald Hudlin) is zo'n slimme satire. Eddie Murphy steekt er de draak met zijn eigen imago: dat van de ladykiller. In Boomerang is Murphy niet alleen het onderwerp en de hoofdpersoon, maar ook de co-scenarist en producent: dit is de film die hij per se wilde maken.

Waarschijnlijk is zijn imago een van de belangrijkste obstakels voor de film. Wie geeft er nou om Eddie Murphy? Toch zijn er maar weinig acteurs die het aandurven om met hun zorgvuldig opgebouwde imago te spotten. Dat Murphy er in Boomerang doelbewust op heeft aangestuurd is dapper, en onverwacht omdat hij doorgaans tamelijk smakeloze films maakt.

In de eerste scène speelt Murphy zoals gebruikelijk de playboy: hij vraagt zijn secretaresse bloemen te sturen aan Carry, Tracy, Mailai en nog verschillende andere meisjes. Met op het kaartje de tekst: 'Ik denk alleen aan jou'.

Murphy speelt zichzelf. Hij is helemaal nep, hij liegt en bedriegt in zijn zoektocht naar de perfecte vrouw. Zelfs de open haard in zijn glamour-appartement is namaak. Hij is wat de Amerikaanse schrijfster Flannery O'Connor zou noemen een 'artificial nigger'.

Een nieuwe vrouwelijke chef, met mannelijke gelaatsuitdrukkingen en macho-motoriek gespeeld door Robin Givens, verandert het spel. Nu wordt hij zelf de prooi.

De rolomkering is op zichzelf een simpel gegeven, maar het maakt aardige grappen mogelijk. Als Givens zich met een roos verontschuldigt omdat ze veel te laat op een afspraak verschijnt, zegt hij: "Hé, dat is mijn truc." Versierpogingen en scènes waarin personages de bons krijgen, zijn geknipt voor dialogen met een dubbele bodem en in Boomerang wordt daar vakkundig gebruik van gemaakt. Minder geslaagd zijn de obligate scènes over vriendschap, verraad, homo's en racisme. Ronduit zwak is het weggevertje aan het slot: de playboy vindt uiteindelijk de ware liefde.

Toch is Boomerang over het geheel genomen de moeite waard. Door de zelfspot.

Boomerang (Reginald Hudlin, 1992, VS), Ned.2, 21.00-22.55u.

( a d v e r t e n t i e s )