Rome wordt dezer dagen overspoeld door meer dan een miljoen katholieke jongeren. "Ze ervaren hier dat het geloof geen last is."

Door onze correspondent MARC LEIJENDEKKER

ROME, 18 AUG. "Wil je biechten? Doorlopen naar achteren en in de rij gaan staan, alsjeblieft." De vrijwilligers op het Circus Maximus hebben hun handen vol. Op deze oude Romeinse renbaan werd ruim een maand geleden de homoparade gehouden. De voetbalclub Lazio vierde er zijn uitzinnige kampioensfeest. Nu galmen uit grote luidsprekers de halleluja's over het vertrapte gras en staan groepjes jubeljongeren geduldig te wachten tot zij aan de beurt zijn voor een persoonlijke openluchtbiecht. Het Circus Maximus is een van de verzamelpunten voor de vijftiende Wereldjongerendagen van de katholieke kerk. Na de mis, de derde van gisteren, vormen tientallen jongeren een rij om het kruis voor het altaar te kussen. Maar langs de kant, op de straat langs het langgerekte veld, is het drukker. Net onder de ruïnes van de antieke Romeinse paleizen staan tenten opgesteld waar je kunt biechten. Twaalf tenten, vijfentwintig plaatsen per tent.

De lichamelijke noden krijgen hier minder aandacht. Tegenover de 300 biechtplaatsen staan, vlakbij de ingang, maar dertig toiletten, met het opschrift 'Toi toi'. Het is warm, royaal over de dertig graden, en veel geestelijken zien hun boordje langzaam verkleuren door het zweet. Maar aan de stroom jongeren die willen biechten leek gistermiddag geen einde te komen.

"Dit is nog niets", zegt Luca, een vrijwilliger uit de Noord-Italiaanse stad Cremona. "Na de mis hier waren er wel vijfhonderd priesters tegelijk de biecht aan het horen. Soms stonden ze gewoon langs de muur te praten." Hij vertelt dat de biechttenten 's ochtends om acht uur open zijn gegaan en dat je er terecht kunt tot elf uur 's avonds. Net als woensdag, net als vandaag.

Honderdduizenden jongeren zijn al naar Rome gekomen voor de Wereldjongerendagen. Verwacht wordt dat hun aantal komend weekeinde, bij een soort religieus Woodstock, zal stijgen tot anderhalf miljoen. "Dit is een enorm belangrijk moment voor al die jongeren. Die maken hier de vreugde van het samen geloven mee, ervaren dat het geloof geen last is", zegt don Pierluigi Bettoli, als hij even pauze neemt als biechtvader. "Maar ook voor ons priesters is het een feest." Zoveel gelovige jongeren zie je niet vaak bij elkaar.

Na een nattevinger-steekproef had de krant La Repubblica gisteren de zonden op een rij gezet die jongeren opbiechten. Stelen, snel wisselende seksuele contacten, te veel eten, drinken en slikken - maar een pilletje af en toe in de disco moet kunnen, en als je echt van iemand houdt, hoef je niet te wachten. Een enkeling heeft bekend dat hij wel eens zonder helm op de brommer zit.

Don Pierluigi moet lachen als hij het hoort. Hij herkent het lijstje niet. "Ze komen vooral om te praten", zegt hij. "Ze zijn aan het zoeken naar wat God in hun leven betekent. En ik probeer dan duidelijk te maken dat Hij vensters opent, kansen biedt."

De 'biechthokjes' bestaan uit niet meer dan een schot om te voorkomen dat de buurman meeluistert, twee stoeltjes, en een brede balk in het midden waarop priester en jongere vaak vertrouwelijk naar elkaar toe leunen. Sommigen zitten op hun knieën. Tegen het schot hangt een bordje met de talen waarin je terechtkunt.

Iedereen zit zo dicht bij elkaar dat je heel wat te weten kunt komen als je je oren spitst. Vinden de jongeren dat geen bezwaar? "We zijn hier niet gekomen om elkaar af te luisteren", zegt Mario die met een groep van 250 uit Pisa naar Rome is getreind en een paar minuten eerder opgewekt is opgestaan van zijn biechtstoel. "En als iemand het gehoord heeft, wat dan nog? Ik praatte daar alleen maar met God."

Rome is overgenomen door de jubeljongeren. De Romeinen zijn massaal vertrokken voor hun traditionele vakantieweek rondom Maria Hemelvaart, op 15 augustus. De metro's en bussen puilen uit van de jongeren die gebruikmaken van de openbaarvervoerskaart in hun pelgrimspakket. Soms moet je meer dan een uur wachten voordat je de metro in kunt. Regelmatig vallen mensen flauw van de hitte en de drukte.

Uit clementie laten de bewakers bij de Sint Pieter ook de jonge mannen in korte broek naar binnen. Op drukke plaatsen als het Sint Pietersplein en het Circus Maximus zie je vrijwilligers met een spuit en een watertank op de rug, de uitrusting die boeren gebruiken voor verdelgingsmiddelen. "Ik was een vreemdeling en je hebt me opgenomen", staat op hun blauwe T-shirts. En pssst, daar gaat weer een nevel van verkoelende druppeltjes over een jonge pelgrim.

"Wij zijn hier gekomen om Jezus te vinden", zegt Ralph, uit Atlanta. Zitten de metro's te vol? Brandt de zon te fel? Is het niet altijd makkelijk om met Italianen, die hier in de overgrote meerderheid zijn, te praten? "Geeft allemaal niets, want God heeft ons de kracht gegeven om onze problemen te overwinnen." Zijn reisgenoten Nick en Rozlin moeten een beetje lachen om de gelikte zinnen van Ralph. "Het was wel erg veel lopen allemaal", zegt Nick. "Maar zo'n mis met elkaar is toch een unieke ervaring. Je verstaat elkaar niet, maar die mis is voor iedereen hetzelfde. Dat had ik niet graag willen missen." Ralph vertelt trots dat er wel 17.000 Amerikanen zijn gekomen. De ongeveer dertienhonderd Nederlandse pelgrims in Rome vallen nauwelijks op, al was er dinsdag een kleine aanvaring met de politie. Ter gelegenheid van het jubeljaar zullen de komende maanden ongeveer vijfhonderd kloostermoppen (stenen van vroegere kloosters en kerken) door pelgrims vanuit Nederland naar Italië worden gebracht. Een eerste groep van ruim honderd zou dinsdag bij de Kerk van de Friezen worden gebracht, vlak bij het Sint Pietersplein. Maar de politie was die middag zenuwachtig omdat er om twee uur een bomalarm was gekomen. De directe omgeving van het Sint Pietersplein is een uur lang afgegrendeld geweest, en wie er daarna door wilde, werd streng gecontroleerd. Sommige agenten vonden het verhaal over oude stenen uit Nederland die naar een kerk in Rome worden gebracht, buitengewoon verdacht en zeiden dat de stenen moesten worden achtergelaten. Een paar uur later konden ze alsnog naar de Kerk van de Friezen worden gebracht.

"Als ik bij ons in de kerk kom, ben je met tien jongeren al heel erg veel", zegt Renske uit Zoetermeer. "En dan kom je hier en dan ben je met bijna twee miljoen jongeren bij elkaar. Dat is heel indrukwekkend. En heel gezellig natuurlijk."

"Het is fantastisch om met zoveel verschillende jongeren over geloof te praten", zegt Woud uit Waddinxveen. "Dat heeft mij gesterkt en ik denk dat ik nu beter mijn ideeën naar buiten durf te brengen. Soms was ik daar toch een beetje beschaamd over, omdat veel mensen niet hetzelfde geloof hebben."

Rome heeft nog nooit zoveel mensen tegelijk te verwerken gehad. Maar deze zomerse invasie van de 'paus-boys', zoals ze in de pers zijn gedoopt, is tot nu toe zonder veel problemen verlopen. Ze stoppen voor rood als ze moeten oversteken, zingen meer dan ze drinken, en als ze hebben gepicknickt liggen de lege waterflessen, de broodpapiertjes en de schillen van de watermeloen keurig rondom de uitpuilende afvalbakken. Ook Philippe, uit Dijon, gooit zijn kleine bijdrage afval op de grote hoop. Hij zegt: "Wij zijn gekomen voor een religieus feest, niet om rotzooi te maken."

( a d v e r t e n t i e s )