NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MARK DUURSMA
Bijna net zo meelijwekkend als zijn slachtoffer is de terrorist die ooit uit politieke idealen bommen heeft gelegd en achteraf moet erkennen dat hij er niets mee heeft bereikt. Hoe groter de verdwazing, hoe groter de desillusie. Tragische figuren zijn het, die ex-terroristen. Of ze nu berouw hebben of niet, of ze in de gevangenis zitten of niet, hun hele leven zullen ze blijven vechten tegen hun eigen verleden. Ooit waren ze strijders voor een betere wereld, nu zijn ze op zijn best gefrustreerde onderwijzers. En gevoel voor humor hebben ze nooit.

Gelachen wordt er maar eenmaal in La mia generazione, en dat is in een vakantiefilmpje uit voorbije tijden. In het heden heerst bloedige ernst. In 1983 wordt een lid van de Rode Brigade - de naam van de organisatie wordt niet genoemd - vervoerd van een gevangenis op Sicilië naar Milaan. In het noorden, zo luidt de belofte, wacht een ontmoeting met zijn vriendin, die inmiddels in vrijheid aan een nieuw leven is begonnen. De politieke gevangene wordt begeleid door een politie-officier, die hem moet zien over te halen om oude vrienden te verraden in ruil voor strafvermindering. De film volgt hun reis met een arrestantenbusje, langs diverse hindernissen.

De twee mannen zijn aan elkaar gewaagd. De een was scheikundige, de ander econoom. U kon worden wat u wilde, zegt de officier, maar u werd een gek met een pistool in zijn hand. Dat geldt ook voor u, antwoordt de terrorist. Zo schuiven hun korte dialoogjes langs elkaar heen. De één voert een dubbele agenda en de ander blijft trouw aan zijn wantrouwen tegen de staat, maar er is ook wederzijdse sympathie.

Verwerking van de voor Italië traumatische jaren 70 was ook het onderwerp van La seconda volta, en net als die film is La mia generazione ontdaan van elk drama. Die ingetogenheid kan mooi zijn. Regisseur Wilma Labate voert het echter te ver door, en dat maakt haar film al te sober en impliciet. De grijsblauwe waas zorgt voor extra afstand. Hoe mooi het onderwerp ook is, La mia generazione is te streng, te veel een politiek pamflet uit de tijd waar de film over gaat.

La mia generazione (Wilma Labate, Italië, 1996), Ned.3, 22.58- 0.29u.

( a d v e r t e n t i e s )