.
B E E L D :
Is dit nog wel tv?
Henk van Gelder
In tegenstelling tot circa 99
procent van de Nederlandse bevolking heb ik gisteravond het NPS-
programma Pitch gezien. Dat is een vreemd geval. Ik weet niet
eens of het eigenlijk wel een programma is.
Een minidocumentaire over een jazzfestival uit de jaren zestig, daarna een dansachtig filmpje en
tenslotte een uitvoering van het zesde Brandenburgs Concert - is dat
nog een programma te noemen? Een programmatisch idee heb ik er in elk
geval niet in kunnen ontdekken.
Pitch is het afgelopen seizoen opgericht om diverse losse
onderdelen van het NPS-aanbod op een herkenbare manier te bundelen. Wat
voordien op tamelijk willekeurige momenten werd uitgezonden, moest een
duidelijk onderdak krijgen. Verder hebben de drie vaste
ingrediënten geen enkele onderlinge samenhang. "Volgende week in
Pitch: meer jazz, meer dans, meer Bach", zei een stem aan het
slot, alsof hier een logisch geheel is geschapen. In werkelijkheid
zullen er maar weinig liefhebbers van jazz én dans én
klassieke muziek bestaan. Het is een combinatie van genres die
voortkomt uit drie toevallige elementen in het NPS-assortiment. Dit is,
kortom, geen programma, maar de oplossing van een
programmeringsprobleem.
Terwijl er op zichzelf weinig valt af te dingen op de kwaliteit van die
losse onderdelen. In de minidocumentaire over het legendarische
jazzfestival dat in de jaren zestig jaarlijks werd gehouden in de
openlucht in het Belgische dorp Comblain-la-Tour, legde Jan Kelder een
bezienswaardig stukje geschiedenis vast. Mooi archiefmateriaal en
aanstekelijke verhalen van vier ooggetuigen. Een aanleiding was er niet,
maar dat hoeft ook niet altijd - als het onderwerp maar aardig genoeg
is. En dat was het.
Een kleine twintig minuten later begon er een dansfilmpje van Engelse
makelij, dat bleek te bestaan uit het dansante gedrag van een
voetbalgrensrechter, op de kwieke tonen van Rossini. Een oud idee (al in
1973 danste Johan Cruijff als een vertraagde balletsolist over het veld
in de film Nummer 14), maar als pauzefilmpje van negen minuten
kon het er wel mee door.
En ten slotte speelde het Freiburger Barockorchester een Brandenburgs
Concert van ruim een kwartier. Over de uitvoering kan ik niet oordelen,
maar wel over het geestdriftige inleidinkje door Carel Alphenaar. Als ik
omroepbaas was, gaf ik hem onmiddellijk een eigen programma over muziek.
Hij straalt enthousiasme uit, kan goed vertellen en draagt een
schilderachtig vlinderdasje.
Om dit allegaartje toch nog de schijn van eenheid te geven, is Pitch
voorzien van verbindende beelden die zwaar aan vormgeving lijden.
Het beeld is verdeeld in allerlei ruitpatronen, die een overvloed aan
informatie geven waaruit het lastig kiezen is. Er verschijnt een tekst
in beeld en gelijktijdig is er een andere tekst te horen - probeer dat
maar eens uit elkaar te houden. En de arme Alphenaar vulde slechts een
kwart van het scherm terwijl er bovendien ruitjes over zijn gezicht
werden geprojecteerd.
Geen wonder dat Pitch tot dusver zo'n verborgen bestaan leidt.
Zonde van alle moeite.
Heel wat goedkoper, maar ook veel effectiever is een ander NPS-
initiatief: het idee om deze zomer wekelijks op de woensdagavond een
tweeluik te maken. Eerst een documentaire over een cineast of een
filmacteur, en een uur later - na het nieuws-, sport- en Nova-
blok - een bijpassende film. Het kan ze de kop niet kosten, want het is
lang niet allemaal topkwaliteit, maar toch is het extra aardig om naar
zo'n film te kijken met in het achterhoofd de nog verse
achtergrondverhalen over de regisseur of de hoofdrolspeler.
Het is bovendien een verademing te zien dat er nog ergens op Nederland 3
is nagedacht over een aantrekkelijke manier om de zomer door te komen.
Afgezien van Zomergasten en Het zwarte schaap
(ongelijksoortig, maar alletwee speciaal voor dit seizoen gemaakt) wordt
er immers voornamelijk herhaald. Zelfs de meeste buitenlandse series
zijn al eerder uitgezonden. Op de andere netten is het niet veel beter,
maar ik geloof dat Nederland 3 de kroon spant.