NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

MARK DUURSMA
Jerry Lewis schijnt gezegd te hebben dat er geen verschil is tussen komedie en tragedie. Hij heeft gelijk, en Funny bones is het bewijs. Alleen al de opening met de falende komiek in Las Vegas. Een grappenmaker waar niemand om lacht, dat is eerder vertoond. Maar dit is wel een heel schrijnend geval: de onzekere zoon die net zo leuk wil zijn als zijn geslaagde vader. De vader die met schijnbare tegenzin het podium beklimt en met achteloos gemak zijn zoon wegschmiert. Vreselijk is het, en geestig tegelijk.

Funny bones is een film om te koesteren, om vaker dan één keer te zien. Hij is bijzonder omdat hij zo ongrijpbaar is, en aangenaam onevenwichtig. Omdat het enthousiasme om al die gekkigheid bij elkaar te verzinnen er vanaf straalt. Alles wat hij al tijden kwijt wilde aan beelden en ideeën heeft schrijver en regisseur Peter Chelsom in deze film gestopt. Het valt niet mee om uit de vele verhaallijnen de belangrijkste aan te wijzen. Of de belangrijkste rol te kiezen. Of de beste acteur.

Jerry Lewis speelt de vader, de gevierde komiek die met achterlating van tal van geheimen Engeland verruilde voor Amerika. Een brute charmeur, altijd gewend geweest om zijn zin te krijgen, terend op oude roem. Net als in Scorseses The King of Comedy toont Lewis zijn vermogen tot zelfspot: zelf vierde hij zijn triomfen als komiek in de jaren veertig en vijftig. Alles valt bij hem samen: als acteur is hij net zo dominant als zijn rol vereist.

De mislukte zoon, even mooi gespeeld door Oliver Platt, vlucht na de afgang in Las Vegas naar Blackpool, verzamelplaats van hopeloze variété-artiesten. Hij laat ze allemaal auditie doen, van de koekblik-tapdanser tot de achterstevorenprater, in de hoop dat hij iets van ze kan kopen. De beste act is die van de jongen die een gevarieerde geluidsband voorziet van krankzinnige mimiek en motoriek. Intens triest kijkt hij erbij, terwijl zijn ledematen alle kanten op wapperen. Heel klassieke clowns zijn ook de twee oude broers, die met hun uitgestreken smoel de bezoekers van het spookhuis de stuipen op het lijf jagen. Uiteindelijk komen ze allemaal samen, en worden alle raadsels onthuld. Ook zo bijzonder: de prachtige collectie Singing Detective-achtige liedjes, van Charles Trenet tot Eartha Kitt. Funny bones zit propvol mooie dingen, maar eigenlijk telt alleen de levensles van vader aan zoon: 'There are two types of comedians. A funny bones comedian and a non-funny bones comedian. They are both funny. One is funny, the other tells funny.'Leuke botten, je blijkt er een mooie film over te kunnen maken.

Funny bones (Peter Chelsom, 1995, VS), zaterdag, Veronica, 21.00-22.50u.

( a d v e r t e n t i e s )