NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

H.J.A. Hofland
Over Walking with Dinosaurs, wordt veel goeds verteld. Het is een serie van de BBC, waarin met behulp van 'de modernste technieken' getoond wordt hoe 127 miljoen jaar geleden de aarde er waarschijnlijk uit heeft gezien: de wouden, de zeeën en vooral de dieren.

De modernste technieken zijn de technieken waarmee de fauna van de prehistorie wordt gekloond. 'Dat gaat met computers', zegt men, alsof dat de verklaring is. Ik begrijp er niets van en ik vind het prachtig. Uit de erfenis van een grootvader bewaar ik een boek van Camille Flammarion, De wereld voor de schepping van de mens, waarin daarvan met nauwkeurige staalgravures al een beeld wordt gegeven. Brontosaurus, diplodocus, iguanodon, pterodactylus, als kind raakte ik eraan verslaafd.

Jurassic Park was een late orgie. Vandaar dat ik gisteravond naar Walking with Dinosaurs heb gekeken.

Deze aflevering behandelde de avonturen van een ornithogeiris, met zijn spanwijdte van 12 meter de grootste der vliegende reptielen. Nauwkeurig wordt zijn lichaamsbouw beschreven, hoe zijn vleugels tussen zijn voorpoten en achterpoten zijn gespannen. Daardoor kan het dier bijna niet lopen. Ik wilde er meer van weten maar de Winkler Prins en de geraadpleegde zoekmachines op internet maken er geen melding van. De BBC zal zich niet vergissen.

Deze ornithogeiris woonde in Zuid-Amerika. Hij moest 14.000 kilometer vliegen om de algemene jaarlijkse paarplaats ergens op een Europees eiland te bereiken. We zien hem op zijn zware tocht, laag over het water scherend, getroffen wordend door zwaar weer, hompelend op weg naar een schuilplaats, de parasieten op zijn huid bestrijdend. Intussen krijgen we ook beelden van het leven in de streken die de ornithogeiris op zijn tocht passeert. Er wordt veel wetenswaardigs verteld, over de inguanodons en andere planteneters, die dan zelf door vleesetende reptielen worden opgegeten, zoals we ook weer zien.

Onze ornithogeiris bereikt zijn bestemming en treft daar een menigte concurrenten. De grootste en sterkste staan in het centrum van de kring, waar de wijfjes neerstrijken. Oudere exemplaren worden naar de periferie verdreven. Het is nog altijd 127 miljoen jaar geleden. Onze reiziger blijkt zijn 14.000 kilometer vergeefs te hebben gevlogen. Onverrichter zake sterft hij aan het strand, zijn vervaarlijke kop omspoeld door de zomergolfjes van de branding.

Het blijkt moeilijk, een film over dieren te maken waarin de makers niet hun mens-zijn projecteren. Maar laten we er niet over klagen. De tweedimensionale reconstructies zijn prachtig, de bewegingen overtuigend, alsof de dieren gisteren ter plaatse zijn gefilmd. Het leek alsof de staalgravures in het boek van Flammarion uit de bladzijden waren gekomen. Het deed me er weer naar verlangen een kinderwens vervuld te zien: één uur veilig in een boom te zitten om naar een diplodocus (33 meter lang) of een tyrannosaurus rex (12 meter hoog) te kijken - en er dan op school over te vertellen.

Walking with Dinosaurs werd uitgezonden om kwart over negen. Dat begrijp ik niet. Dit lijkt me nu juist een film om vóór kinderbedtijd te vertonen. Ik meen in de diepste ernst: het kijken naar het leven der dieren, of het nu in het schorpioenenterrarium van Artis is, een mierenhoop in een Spaanse vakantietuin, je eigen hond of een pterodactylus op de film, het is altijd verbazingwekkend. Dat vond ik vijfenzestig jaar geleden en nu nog; en ik geloof niet dat er de afgelopen halve eeuw een mutatie in het kinderbrein heeft plaatsgevonden.

Ik heb medelijden met de kinderen die door hun ouders aan de agressieve stompzinnigheden van Jerry Springer worden blootgesteld. Ik denk dat ze er vroeg oud van worden, en veel missen.

( a d v e r t e n t i e s )