NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

H.J.A. Hofland
Uw buren hebben ruzie, ongewoon lang en luid. Menselijk drama. U gaat met een koffiekopje aan uw oor tegen de muur staan. Het loopt uit de hand. U zet het kopje weer op zijn plaats, grijpt de telefoon en belt het alarmnummer, brandweer, ambulance en politie: 112.

Gisteren heb ik voor het eerst van mijn leven naar Jerry Springer gekeken, was op veel voorbereid maar had me er geen voorstelling van gemaakt. Springer is een man die je, als je hem in zijn gewone doen zou tegenkomen, voor burgemeester van een Nederlandse middelgrote gemeente zou kunnen verslijten. Maar hij is de beroemde talkshowmaster - als je de woordenwisselingen in dit programma tenminste nog talk kunt noemen. Een zaaltje gevuld met tieners en twintigers. De eerste gasten waren een meisje van zeventien met een bang, gespannen kindergezicht; een jongen van zestien, met een nog onnozeler kinderhoofdje, een melkmuiltje en even bang; een iets oudere die naar het meneer-achtige zweemde. Tenslotte een vette dame, in de veertig en duidelijk een slachtoffer van de pathologische eetzucht die in Amerika meer heerst dan hier. Het eerste meisje verwachtte een kind van jongen nummer één die haar halfbroer was. Met hem had ze intussen ruzie gekregen en nu ging ze met jongen twee die zich voorbereidde op het stiefvaderschap. De dikke dame was de moeder van de halfbroer, als ik het goed heb begrepen. Voor de hand lag dat dit geen vreedzame talk zou worden. "Dit is een héél, héél moeilijke situatie", zei Jerry dan ook. Men ging het uitpraten.

"Slet!" riep de moeder tegen de aanstaande moeder. In de zaal ging een hoeraatje op. De 17-jarige plaatste een tegentreffer. Springer tegen het melkmuiltje: "Maar het is toch niet goed, om met je zus naar bed te gaan? Wist jij dat niet?" Hij wist het wel, maar hij had het toch gedaan omdat hij van haar hield, nog steeds. De dames spuugden elkaar in het gezicht, de heren gingen elkaar te lijf, terwijl Springer van tijd tot tijd een stichtelijke tekst in de mlee gooide. Twee bodybuilders zetten de vechtenden weer op hun stoel, en het uitpraten werd hervat. "Slet!" Spugen. De aanstaande stiefvader sprak een liefdesverklaring uit die de zaal tot hoongelach bracht. Tot groeiende opgetogenheid van het publiek werden nog meer klappen uitgedeeld. De ergste woorden die de partijen elkaar toevoegden waren door een fluittoon onverstaanbaar gemaakt. Nog meer waarover niets nieuws valt te vertellen. Onwaarschijnlijk dat Springer dit familieprobleem heeft opgelost.

Toen kwam er een driehoeksverhouding tussen echte volwassenen, althans, zo zagen ze eruit. "Slet!" Vechten, juichen, bodybuilders. Het slotnummer van het programma was van hetzelfde laken een pak, met dit verschil dat bovenin het beeld de mededeling verscheen dat de eerste beelden van de verongelukte Concorde om tien voor zeven op de verwante zender te zien waren. In de reclameblokken werden limonades, shampoo en huidcrème aanbevolen, en er was een spot van de Stichting Korrelatie, te bellen voor 'als je de weg niet weet'. Toch een alarmnummer.

Springer wordt om kwart over zes uitgezonden, als de kinderen binnen worden geroepen. Niet lang geleden is door docenten geprotesteerd. Het 'slet' roepen, het vechten. Dat, zeiden deze docenten, werkt aanstekelijk. Ik zag nog een stukje programma dat aan Springer vooraf ging, een stevige moordpartij in het Wilde Westen. Protesten van ouders tegen deze vertoningen omstreeks kinderbedtijd zijn zo oud als de weg van Kralingen. Er zijn psychologen die kunnen bewijzen dat dit alles 'geen enkele invloed heeft'. Blijft de vraag waarom McDonalds dan nog hamburgers etende mensen laat zien.

Springer, dunkt mij, is vooral schijnheilig in zijn exploitatie van leedvermaak, en corrumperend omdat de zielepoten die zich bij hem in hun treurigheid vertonen, dat ongetwijfeld tegen betaling doen. Hoeveel krijgen ze, hoeveel krijgt Springer zelf? Dat zou SBS aan het eind van zo'n programma bekend moeten maken, al is het maar één keer.

( a d v e r t e n t i e s )