Bel de TROS, als je van huis wegloopt

De TROS opende een telefoonlijn voor weggelopen pubers die hun ouders niet durven te bellen. Omroep als hulpverlener.

Door MARGRIET OOSTVEEN

Vakantietijd is weglooptijd. En een omroep die zich om weglopers bekommert, die heeft gevoel voor ethisch ondernemen. Ja hoor, glimlacht TROS-programmamaker Jaap Jongbloed.

Hij maakt sinds vijf jaar het televisieprogramma 'Vermist', over zoekgeraakte personen. Ze hadden al een website, en hulplijnen voor tips. Een nummer waarnaar de weglopers zelf konden bellen bestond niet. Jaarlijks krijgt Vermist zo'n 400 meldingen over weggelopen kinderen. Vaak keren ze dezelfde dag nog terug, soms duurt het langer. Spanje is dezer dagen een geliefd doel voor bittere pubers: Hup, met de bus mee, thuis lekker niks gezegd. Intussen, ook onder druk van recente kindermoorden, snakken ouders naar een levensteken. Sinds afgelopen weekend heeft de TROS daarom 'De Weglooplijn'. Als intermediair tussen het kind, dat de ouders niet durft te spreken, en de familie. De TROS geeft de boodschappen door. In Hilversum, op de redactieburelen van Vermist, naast meters dossierkasten vol vermissingszaken, wijst Jongbloeds ietwat verhitte rechterhand Loes Leeman op een simpel antwoordapparaatje. "Het hele weekend" heeft ze geluisterd. Ruim honderd mensen belden. Leeman kon daarna zo'n dertig contact-telefoontjes plegen. " Met acht komt het bijna zeker goed, drie zijn met hun ouders herenigd." Een " absurd hoog" aantal, vergeleken met hun ervaring bij het tv-programma. Ze spoelt het bandje terug. Eerst zegt Jongbloed dat je niet moet vergeten te melden aan wie het bericht moet worden doorgegeven en: "Pas goed op jezelf". Dan de reacties, driekwart onzin: "Ik ga zelfmoord plegen, hahaha." De rest was echt, zegt Leeman. Ze spoelt verder. Een jongen belt drie keer om zijn hart te luchten. Een andere jongen meldt dat hij zijn medicijnen is vergeten die hij nodig heeft "voor aanvallen". Nog een jongen vraagt: Kan iemand eerst nagaan "wie mij eigenlijk mist?". Serieuze meisjes belden nauwelijks. Er zijn, ook in Spanje, posters en advertenties voor de Weglooplijn verspreid. Er zijn radio- en tv-spotjes, met een prominente Jaap Jongbloed. De TROS bracht de Weglooplijn onder in de Stichting Missing. Om de zaken "een beetje gescheiden te houden" , zegt Jongbloed.

Zou een programmamaker niet boven de partijen moeten staan? "Nee, we zijn er voor de achterblijvers." Kunnen kinderen geen goede reden hebben om weg te lopen? "Ja. Dan zeggen we de ouders dat we niet meewerken." En als hij dat verkeerd inschat? "Bij twijfel raadplegen we de hulpverlening."

"Principieel" kan hij zich de gedachte voorstellen dat een omroep zich in huiselijke twisten niet moet mengen. "Maar praktisch: Wij hebben we de middelen. En beide kanten worden er beter van." Teruggevonden weglopers lopen de kans te worden gevraagd in zijn tv-programma. Dat vindt Jongbloed logisch. Dat de TROS haast had, spreekt ook vanzelf: "September is de terugkomtijd. Dan moeten ze weer naar school."

( a d v e r t e n t i e s )