Tina Turner (61) gaat tot haar laatste krachten

Door JAN VOLLAARD
Haar platenmaatschappij wil het bevestigen noch ontkennen, maar er zijn sterke aanwijzingen dat Tina Turner gisteren voor het laatst op een Nederlands podium stond.

Onder de 65.000 bezoekers in het Groningse Stadspark deed het gerucht de ronde dat de titel van Turners laatste cd 24/7 zou slaan op het feit dat de zangeres op 24 juli afscheid neemt van de popwereld. Dat lijkt nauwelijks haalbaar, gezien de aangekondigde tournee die nog tot ver in augustus doorloopt. Maar Tina Turners reputatie als hardest working woman in showbusiness begint zo langzamerhand sleetse plekken te vertonen, en op 61-jarige leeftijd is ze niet meer de vocale wervelwind die in 1966 door de studio raasde tijdens de opname van River deep, mountain high. De ironie wil dat terwijl het moment van haar onvermijdelijke afscheid als wildste vrouw van de rock & soul nadert, haar concerten alsmaar grootschaliger worden. Vier jaar geleden stond ze als eerste pop-act in de Amsterdam ArenA en in Groningen gingen alleen de Rolling Stones haar voor bij het bespelen van een zo grote mensenmassa.

Het nostalgisch gehalte was in Groningen gewaarborgd door het voorprogramma van voormalig Creedence Clearwater Revival-zanger John Fogerty, die er op luchtige manier een reeks hits doorheen joeg.

De jolige voordracht deed een beetje af aan de impact van zijn nummers, want songs als Born on the bayou en Green river moesten het hebben van de gemene, bijtende ondertoon die ze eind jaren zestig hadden. Wel slaagde Fogerty er met Who'll stop the rain in om de weergoden gunstig te stemmen, want het bleef droog ondanks de donkere lucht.

Ook Tina Turner beloofde een nostalgische terugblik op haar muziekcarriëre, beginnend met Fool in love. Het nummer werd werd verbluffend ouderwets vertolkt in de authentieke 1960-doowopversie van Ike & Tina. Een jaar nadat haar gewelddadige ex-echtgenoot Ike Turner zijn autobiografie Takin' Back My Name publiceerde, is Anna Mae Bullock nog niet van plan om haar solosucces als Tina Turner op te geven. Met Acid queen uit de filmmusical Tommy en met Private dancer greep ze terug op de vroege hits die haar in staat stelden het soul-circuit achter zich te laten voor het lucratieve blanke rockpubliek. Die crossover achtervolgt haar nu, want met de blikkerige synthesizerpartijen en de verplichte sax-solo's is haar muziek al te zeer geworteld in een gekunsteld jaren tachtig-geluid. Daar kwam nog eens bij dat haar stem niet alle partijen meer aan kon, en er meer dan eens een kikker in haar keel leek te wonen.

Als gewoonlijk kon Tina Turner terugvallen op een ingenieus decor een dynamische show met tactische kleedpauzes waarin ze even op adem kon komen. Van The Beatles' Help maakte ze een overtuigende soulballade en in Try a little tenderness herinnerde ze haar publiek aan de grote soulman Otis Redding, die door de geforceerde tweede stem van orklestleider John Miles geen recht werd gedaan.

Het openingsnummer Absolutely nothing changed kreeg een wrange betekenis door de grote mate van voorspelbaarheid in een gladde rockshow, waarin zelfs de oude Ike & Tina-successen Proud Mary en Nutbush city limits van scherpe kantjes werden ontdaan. De Prince-cover Baby I'm a star werd zelfs helemaal door het achtergrondkoor gezongen en de power-ballade When the heartache is over kostte zoveel krachtsinspanning dat ze aan het eind geen stem meer over had. Door haar professionele gedrevenheid kwam Tina Turner ermee weg, maar misschien is het toch geen slecht moment om op te houden met concerten op deze schaal.

( a d v e r t e n t i e s )