NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Irrelevantie van sociale afkomst en etniciteit is een jaren-zestig-gelijkheidsideaal dat ik nog koester. Ik heb een paar jaar geloofd dat het echt mogelijk was. Wat een zege dat we sinds de jaren zestig van de knechtende zuilen af zijn.

Helaas is de etnische schulp daarvoor in de plaats gekomen, ook in Nederland. Er zijn minder leuke kanten aan Friezigheden als Simmer 2000 maar dan voor de daar woonachtige Nederlanders die geen Fries spreken. Die zijn immigrant in eigen land. Ze horen er minder bij dan de Friezen die 45 jaar geleden naar Canada waren vertrokken. Daar zou ik wel eens een reportage over willen zien naast al die nationale vertedering. Van veel tragischer proporties zijn de Amerikaanse verhoudingen tussen zwart en blank. De 400 jaar oude geschiedenis van slavernij en segregatie blijkt niet in een paar generaties af te schudden. Op dinsdagavond loopt er een prachtige tiendelige Britse documentaireserie over een raciaal gemengd Amerikaans gezin, An American Lovestory. De zwarte man en blanke vrouw waren vroeger idealistisch getrouwd. In de provinciale omgeving van Ohio werd hun liefde niet geaccepteerd maar in het grote New York wel. Ik heb bewondering voor deze mensen met heldere principes zonder politiek correcte clichés. De vrouw is accountant en de man verkeert als redelijk bekend gitarist met een prachtige blues-bariton in het raciaal gemengde jazz-milieu. Maar voor de oudste dochter, Cicily, kwam in de studententijd de rassenkwestie weer helemaal terug. De zwarte studenten namen het haar kwalijk dat ze met blanke studenten omging en dwongen haar te kiezen. Maar het laatste wat ze wilde was afstand doen van één van haar ouders. Ze voelt zich gemengd, zegt ze, maar voor de Amerikanen geldt ze als zwart. De etnische kwestie kwam tot uitbarsting bij Cicily's universitaire studieverblijf in Nigeria samen met andere Amerikanen waar gisteren verslag van werd gedaan. De zwarte studenten vormden een eigen aparte groep en zetten zich af tegen de blanken. Ze vereenzelvigden zich eerst met de Nigerianen maar werden zwaar teleurgesteld toen ze in het restaurant telkens na de blanken werden bediend. Racisme is geen exclusief blanke zaak, bleek hen. Cicily werd door haar zwarte medestudenten voor "overloper" uitgemaakt. Ze viel in de armen van de onbevangen Nigeriaan Tony. Die verbaasde zich over de blank-zwarte tegenstellingen tussen de studenten. "Een goede blanke bestaat niet", leest Tony in een zwart studentenblaadje. "Als blanken dat lezen, laait hun haat weer op", was zijn verbaasde conclusie. Cicily zou zich ook hebben verbaasd over de details van de Nigeriaanse stammenstrijd maar de Amerikanen waren bij die studiereis erg met zichzelf bezig. Interessant was de giechelige wijze waarop de ongelukkige Cicily met haar medestudenten sprak. Achter haar hinnikende lach ging haar ergernis schuil. Geforceerde vrolijkheid in gezelschap past bij de studententijd. Ook door zulke details is de documentaireserie interessant. Eerder op de avond zag ik op het avondnieuws Turkse gesluierde vrouwen die juist uit hun etnische schulp wilden kruipen. In helder Nederlands eisten ze gedesegregeerd onderwijs. Hun kinderen leerden geen goed Nederlands in de vrijwel geheel door Turkse kinderen bevolkte openbare school. Dit was de andere kant van segregatie, de dwang van buiten om apart te blijven. Massale immigratie die alleen door segregatie politiek aanvaardbaar blijft. De grote aantallen houden de tweede generatie Turken en Marokkanen in de eigen groep gevangen. Dat was te zien in het portret van een oude speeltuinvereniging in de Amsterdamse Indische buurt in Het Andere Gezicht. Kleine kinderen spraken in de eigen etnische taal met elkaar. Hun Nederlands had een sterk Turks of Marokkaans accent, terwijl ze hier waren geboren. Ik vroeg me af of dat twintig jaar geleden zo in die speeltuin zou zijn gegaan. De etnische schulp als gevangenis.

( a d v e r t e n t i e s )