Dogtroep schittert met containers en oude chaos

Door ANNERIEK DE JONG
Een man met een kofferradio, een hunkerende winkelier en een dolend meisje: in ONNO zijn dat de belangrijkste personages. Het zijn ook de verwarrendste personages, want de man met de kofferradio is eigenlijk een reclameheld, de hunkerende winkelier is eigenlijk een vrouw en het dolende meisje is eigenlijk twee meisjes.

Haast iedereen in ONNO heeft een dubbele identiteit en leeft in een dubbele wereld. In de materiële wereld en in de virtuele. De Dogtroep, altijd goed in het verzinnen van optische trucs, zette midden in Vlissingen een videoscherm neer dat de hoofdpersonen verslindt en uitkakt. Soms bijna letterlijk. Bijvoorbeeld wanneer een mond op het scherm een muil wordt waar een acteur in valt als in een diep ravijn - om via een ander gat zowel het lichaam als het videoscherm te verlaten.

Dat die acteurs het zeker tien meter hoge scherm met klimhaken en - touwen bedwingen, dat stoort de illusie niet. Sterker nog: de illusie hoort bij deze figuren. De werkelijkheid waarin zij willen geloven moeten ze zelf creëren. Zie de reis van het dolende meisje. Zij wordt gespeeld door een tweetal actrices met identieke pruiken, en terwijl de een op een vel papier een kronkelend weggetje tekent, bewandelt de ander dat weggetje op het videoscherm.

Zo speelt de Dogtroep met de waarneming, met de zwaartekracht en de locatie. Herkenbare Vlissingse locaties toont ons de videofilm, maar onherkenbaar gemaakt is de reële locatie. Wat eens een parkeerterrein was is nu een druk verkeersplein. Met enerzijds doelbewust voortstappende burgers (gerecruteerd uit de plaatselijke bevolking) en met anderzijds een stel gestrande existenties. Waartoe naast de man met de kofferradio, de hunkerende winkelier en het dolende meisje ook de taxichauffeur zonder klanten behoort. Die rijdt maar zinloos rond - in een aftandse wagen en ingeperkt door muren van roestige zeecontainers.

Ook met die containers haalt de Dogtroep leuke dingen uit. Ze kunnen draaien en zwenken en kantelen. Een container met muzikanten erin wordt rechtop gezet en het drumstel rolt naar beneden. Maar de muzikanten weten hun evenwicht te bewaren.

Sommige elementen uit ONNO zijn oud. Het woeste tromgeroffel; de gehaaste burgers; de vreemde voertuigjes die op de grond en boven onze hoofden huns weegs gaan: dat alles kenden we al van Atom Tattoo, de vorige Dogtroep-productie die gelokaliseerd was in de nieuwe terminal voor cruiseschepen in Amsterdam.

Het thema, de gekte van de grote stad, namen regisseurs Titia Bouwmeester en Vincent de Rooy eveneens mee uit Amsterdam. Maar de trucs met het scherm en de containers zijn nieuw en de meest chaotische scènes in ONNO zijn de beste.

( a d v e r t e n t i e s )