NIEUWSSELECTIE 
 KORT NIEUWS 
 RADIO & TELEVISIE 
 MEDIA 

S e l e c t i e

Maarten Huygen
Laat ik het maar toegeven, er joegen zes oranje golfjes opwinding door mij heen, maar toch is deze maandag hetzelfde als alle andere. Ik kan me wel iets van de misère voorstellen aan de andere kant. Ellende en vernedering brengen de Joegoslavisch dictator Milosevic alleen maar steviger in het zadel.

Bij Buitenhof droomde de Joegoslavische gezant Novakovic nog van een overwinning. "Het is wel een lekker gevoel om bovenop te staan in Europa terwijl we jarenlang onderaan getrapt werden." Maar het werd een grote, nationale nederlaag tegen het rijke Nederlandse elftal. Nieuwsgieriger dan naar die juichende en hossende Nederlanders was ik naar de sfeer in Servië dat zich onderhand de aars in de wereld moet voelen. Net zo min als ik verantwoordelijk ben voor de Oranjezege zijn alle Serviërs medeplichtig aan de wandaden van hun leider. Zo is het altijd gegaan, Milosevic belooft de overwinning, dan volgt 1-6 verlies, zodat de leider nog langer moet aanblijven. Een jaar geleden was er nog wroeging over de vraag of Nederland zou mogen spelen tegen Joegoslavië, maar gisteren keek zelfs Prins Willem-Alexander in oranje vest naar de wedstrijd en zijn aanwezigheid werd bekrachtigd door de juichende minister Van Boxtel. Het laat iedereen onverschillig. Joegoslavië is gaan behoren tot de groep "irrelevanten", zoals de in DNW geïnterviewde socioloog het zo mooi uitdrukte. "Ze zijn nog niet eens politieke pionnen", zei hij over de mensen die "uit" zijn, buiten de groeikern van de high tech informatiewereld. "Het zou beter zijn als ze verdwenen". Goed, gisteren dienden ze als figurant voor het Hollandse feest, wij goed, zij slecht. Hoe de interessante socioloog heet, kon ik niet zien, want ik kwam net een minuut te laat in deze herhalingsuitzending en dan heb je de rest van het uur pech gehad. De naam (Manuel Castells, vond ik later) kwam niet meer in beeld. Afgezien van deze ergernis vond ik het een mooie, heldere uitzending met sterke voorbeelden uit het dagelijkse leven. Onder andere zag ik een hard werkend Amerikaans echtpaar in de informatiebranche. De man kon op het werk zijn in een crèche ondergebrachte kinderen via een beeldmonitor in de gaten houden. Roerend vond ik de inmiddels overleden musicus Yehudi Menuhin in Van de Schoonheid en de Troost. Die man kon mooi vertellen. Het interview was ingebed in een door hem gedirigeerde repetitie van de negende symphonie van Beethoven, zijn zwanenzang. Hij bezit het charisma van de overleden meesterpianist Arthur Rubinstein maar zijn uitspraken zijn niet zo zoetsappig. Hij beschreef het gestileerde geweld van Beethovens Negende. En even leek het alsof hij als dirigent een felle charge uitvoerde op zijn orkest, aandoenlijk omdat hij zo oud en broos was, met gekromde rug, schouders naar voren in de geluidsstorm, licht door de benen zakkend, de armen laag meebewegend met het ritme. Al die emoties, wrok, liefde, haat, wijsheid, geduld en ongeduld waren volgens hem nodig om later te komen tot de rust van de passage "Alle Menschen werden Brüder".

Hij had bezwaar tegen het opeisen van martelaren en ruimte door drie religies in Jeruzalem. Het eisen van geld door joodse organisaties zat hem hoog. Volgens hem moest erkend worden dat iedereen "onder bepaalde omstandigheden" tot het kwade in staat is. Mensen moeten waakzaam worden gemaakt tegen hun eigen slechtheid. Hij vond het verkeerd om "na twee generaties materieel loon te vragen voor mensen die allang geen schadevergoeding meer kunnen krijgen. Dat men het opeist alsof men er persoonlijk recht op heeft en een prijs per hoofd vaststelt voor mensen die vermoord zijn en vervolgens zegt, dat geld behoort mij toe, daar kan ik geen vrede mee hebben", zei hij. Het einde van het gesprek ging over de hemel waar hij niet in geloofde en de vrolijke muziek die hij bij zijn begrafenis zou wensen. "Het is maar één moment: ik ben overleden, gaan jullie door", zei hij. Een fiere finale van een rijk gesprek.

( a d v e r t e n t i e s )