Veel armoe bij kinderen rijke landen

Door een onzer redacteuren
ROTTERDAM, 15 JUNI. Een op de zes kinderen in de rijke landen leeft onder de armoedegrens. Volgens UNICEF, het kinderfonds van de Verenigde Naties, halen de rijke landen hun ideaal van gelijke kansen voor kinderen bij lange na niet.

UNICEF heeft in een zojuist verschenen rapport becijferd dat in de landen die zijn aangesloten bij de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) ongeveer 47 miljoen kinderen leven die volgens de nationale criteria arm zijn. In de Scandinavische landen en in België en Luxemburg is de situatie het gunstigst. Daar leven vijf procent of minder kinderen onder de armoedegrens. Slecht scoren ondermeer Groot-Brittannië (19,8 procent), Italië (20,5) en de VS (22,4). Nederland staat met 7,7 procent op een achtste plaats.

De onderzoekers van UNICEF wijzen erop dat er behalve idealistische motieven ook economische redenen zijn om iets aan de achterstand van de kinderen te doen. Veel van de sociale problemen zijn rechtstreeks het gevolg van de leefomstandigheden van kinderen. Jeugdcriminaliteit, drugsgebruik, zwangerschap op jonge leeftijd, vervroegd de school verlaten en werkloosheid komen veel meer voor in arme gezinnen.

De onderzoekers hebben geen absolute criteria gehanteerd voor armoede. Ze relateren armoede aan de gemiddelde leefomstandigheden in een land. Ze baseren zich daarbij ondermeer op artikel 27 van de Verklaring voor de rechten van het kind, waarin staat dat ieder kind recht heeft "op een levensstandaard die nodig is voor een goede fysieke, mentale, spirituele, morele en sociale ontwikkeling."

Het rapport keert zich tegen de absolute criteria die in de VS worden gehanteerd om armoede te berekenen - hoeveel geld heeft een kind nodig om in zijn eerste levensbehoeften te voorzien. Dat zou betekenen dat die grens niet verschuift als de welvaart stijgt. De VS komen er in hun eigen berekening (met 13,9 procent een middenmoter) aanzienlijk beter van af dan op de relatieve schaal van UNICEF (22ste plaats), die overigens ook door de Europese Unie wordt gehanteerd bij de berekening van armoede.

Het rapport concludeert dat er geen rechtstreeks verband bestaat tussen het aantal één-oudergezinnen en kinderarmoede. Zo telt Zweden de meeste één-oudergezinnen en de minste armoede. Ook blijkt er geen directe relatie te bestaan met landelijke werkloosheidspercentages. Het niveau van kinderarmoede in Spanje en Japan is vergelijkbaar, maar Spanje telt aanzienlijk meer werklozen.

Belangrijker is volgens de onderzoekers de verdeling van de werkgelegenheid (als in een gezin in ieder geval maar één volwassene werkt) en het niveau van de laagste inkomens. Vandaar dat alleen banen scheppen niet genoeg is. Er moet ook worden toegezien op een eerlijke verdeling van het werk. Ook pleiten de onderzoekers ervoor dat het niveau van de laagste inkomens (minder dan tweederde van het gemiddelde) omhoog gaat. Ze hebben berekend dat Zweden 0,07 procent van zijn Bruto Nationaal Product (BNP) zou moeten uittrekken om het probleem op te lossen, de VS 0,66 procent en Nederland 0,31 procent om kinderarmoede uit te bannen.

( a d v e r t e n t i e s )